Η μόνη γη

Ήθελα κάποτε να σου γράψω ένα γράμμα, δεν γνώριζα όμως τα ιερογλυφικά// Ήθελα κάποτε να συναντηθούμε, μα άλλοτε αργούσες εσύ έναν αιώνα, άλλοτε εγώ ερχόμουν μία χιλιετία πιο νωρίς// Όταν εσύ άφηνες στο σπήλαιο αποτύπωμα παλάμης, το δικό μου χέρι μίκραινε απότομα// Όταν εσύ ζωγράφιζες τον βίσονα, εγώ φοβόμουνα τους ταύρους// Όταν καταποντιζόταν η Θήρα, εγώ συμμετείχα στην πομπή της Άνοιξης// Όταν καιγόταν η Ρώμη, εγώ κατοικούσα στην Πομπηία// Όταν σε κατασπάραζε η Αγαύη, εγώ γλεντούσα με τον Διόνυσο// Όταν πολεμούσες στα χαρακώματα, εγώ ήμουν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης// Όταν βομβάρδιζαν τη χώρα σου, εγώ πήγαινα εκδρομή στις Άλπεις// Όταν εσύ έμπαινες σε κάποιο τρένο στη Ζυρίχη, εγώ πετούσα για το Άμστερνταμ// Σε όλες τις εποχές δεν βρέθηκε ποτέ χώρος για μας// Μα ποιοι άνθρωποι άραγε ποτέ τους συναντιούνται;// Άλλωστε κάπως πρέπει να δικαιολογεί την ύπαρξή της και η ποίηση/Η μόνη γη που οι ψυχές συμπίπτουν// .................................................... ..................<b>Χλόη Κουτσουμπέλη/ από τη συλλογή Η γυμνή μοναξιά του ποιητή Όμικρον,2021

Απειλή

Κάποια στιγμή θα σ’ ανταλλάξω./ Με μία βελούδινη πολυθρόνα/ με ένα μπουκάλι ουίσκι σε δρόμους με ομίχλη/ με ταμπάκο σε μια πίπα που καπνίζει/ με τον γύρο του κόσμου μ’ αερόστατο/ με πιγκουίνους της Ανταρκτικής,/ που θα επωάζουν τα αυγά τους στην ποδιά μου,/ με πολύτιμες λευκές φάλαινες/ να αναπνέουν με τον φυσητήρα τους στο τσάι μου./ Ο ενεχυροδανειστής μου είναι ίσκιος ψηλός/ φοράει πάντοτε μαύρο, πλατύγυρο καπέλο,/ έτοιμος να σε αγοράσει με κάθε κόστος/ να μου δώσει πίσω τα κλεμμένα./ Στο κάτω κάτω κανείς ποτέ δεν σε προσκάλεσε,/ εισχώρησες απ’ τις ρωγμές,/ δεν μου έδωσες ποτέ την ευκαιρία να διαλέξω./ Ναι, μία από αυτές τις μέρες, τ’ ορκίζομαι./ Θα σ’ ανταλλάξω, ποίηση./ Θα κλείσω τον αναμμένο φούρνο θα ράψω με ανθεκτική κλωστή το τραύμα/ θα κόψω την κυκλοφορία σου στις φλέβες μου/ και μετά/ χωρίς αίμα/ χωρίς μελάνι/ χωρίς χαρτί και μολύβι/ θα ισορροπήσω.// ............................................................................. Χλόη Κουτσουμπέλη από τη συλλογή Η γυμνή μοναξιά του ποιητή Όμικρον, 2021

Μαθήματα χειροτεχνίας

Όχι, δεν είναι ο χρόνος ο καλύτερος γιατρός./ Το χώμα είναι./ Γιατί δεν καταβροχθίζει, απορροφά./ Είχαμε κι οι τέσσερις/ τα μπροστινά μας δόντια κοφτερά/ τα βυθίζαμε ο ένας στον λαιμό του άλλου/ και ρουφούσαμε./ Όταν οι δύο χάθηκαν κι η μητέρα ξέχασε/ άρχισα κι εγώ να εκτελώ ασκήσεις λήθης/ να συμπληρώνω αρκτικόλεξα/ με λάθος τα ονόματα των εκλιπόντων./ Έτσι τώρα ευτυχώς δεν θυμάμαι πια./ Μηδενικά τα επίπεδα του πόνου./ Κάποιες νύχτες μόνο πετάγομαι επάνω ξαφνικά./ Μηχανικά φορώ λευκή ποδιά/ ανασύρω υλικά χειροτεχνίας./ Σε πάνινη σακούλα με φακή/ στερεώνω έναν γλόμπο με το πρόσωπο του αδελφού/ τα μάτια δύο κομμάτια αλουμινόχαρτο,/ σε στριφογυριστή πετσέτα/ τυλίγω μία γλυκοπατάτα/ με μαχαίρι χαράζω την κρύα όψη του μπαμπά/ τα φρύδια δύο κούφια μακαρόνια./ Ύστερα πέφτω και ξανακοιμάμαι./ Αγκαλιά με τους αγαπημένους/.................................................... ................................................................................ Όχι, δεν είναι ο χρόνος ο ύπουλος εχθρός./ Η μνήμη είναι.// ............................................................................... Χλόη Κουτσουμπέλη/ από τη συλλογή Η γυμνή μοναξιά του ποιητή Όμικρόν, 2021

Η Λήδα και ο κύκνος

Όταν με ένα φουρφούρισμα/ ο Θεός μεταμορφώθηκε σε Κύκνο/ πούπουλα/ χυμένο μελάνι τσαλακωμένα σεντόνια,/ η πράξη της γραφής./ Πολλή φασαρία για το τίποτε./ Μόνο μετά την ωοτοκία κατάλαβα:/ Το Ποίημα είναι το Θεϊκό Αυγό.// ............................................................................. Χλόη Κουτσουμπέλη/ από ΄τη συλλογή Η γυμνή μοναξιά του ποιητή Όμικρον, 2021

Οι πέντε συμβουλές του Κώστα Καρυωτάκη

Προπαντός όχι με πνιγμό. Ο θάνατος. Ίσως με μήλο στο κεφάλι, ενώ ο γηραιός Γουλιέλμος σάς σημαδεύει με το βέλος. Ή με πιστόλι. Αν ξέρετε σε ποιο μέρος ακριβώς βρίσκεται η καρδιά. Αν έχετε καρδιά...................................................................... Αγαπήστε πολλά κορμιά. Μπορεί ποτέ να μην εμφανιστούν στην ποίηση ανάγλυφα, θα θυμάστε πάντα όμως τον ήχο που έκαναν τα ελατήρια των στίχων στο σκοτάδι.................................................................... Μη φοβηθείτε την αρρώστια. Να τρέχετε πάντα πιο γρήγορα από αυτήν. Έστω και αν αυτό σημαίνει να κολυμπήσετε σε κρύα νερά για δέκα λεπτά προσπαθώντας μάταια να πνιγείτε.................................................................. Αποφύγετε τις επιστολές και όλα τα γραπτά τεκμήρια που θα υπονοήσουν μία ρομαντική αγάπη που το ύψος και το βάθος της δεν θα φτάσετε ποτέ.........................................................................Μην διστάσετε ποτέ να δηλώσετε αυτό που είστε. Παραδεχτείτε τη φτώχια, την πνευματική σας ένδεια, τη σύφιλη• ποτέ όμως ότι είστε ποιητής. Θα υποφέρετε αιώνια....................................................................... Χλόη Κουτσουμπέλη/ από τη συλλογή Η γυμνή μοναξιά του ποιητή Όμικρον, 2021

Τα κουλουράκια της Σύλβια Πλαθ

Ονομάζομαι Βικτώρια Λούκας.*/ Εκείνη την ημέρα έψησα κουλουράκια μπίρας./ Η συνταγή είναι απλή,/ πολύ πιο εύκολο από το να γράψεις ένα ποίημα:/ δύο αυγά στο αλεύρι/ λίγη μαύρη μπίρα απ’ το χθεσινό ποτήρι/ ζυμώνω και πλάθω ανθρωπάκια/ – τι κάνει για ένα παιδικό χαμόγελο μια μάνα./ Φυσικά το επόμενο λογικό βήμα/ ήταν να βάλω το κεφάλι μου στον φούρνο/ θυσία στον Κανίβαλο θεό που με κατατρέχει τόσα χρόνια./ Εκ των υστέρων διαπίστωσα ότι τα κουλουράκια ήταν ακέφαλα./ Τα παιδιά μου δεν χαμογέλασαν./ Και το ψευδώνυμό μου δεν ξεγέλασε κανέναν./ Επιπλέον κάποιοι προσπάθησαν να αφαιρέσουν/ το επίθετο Χιουζ απ’ την ταφόπετρα./ Καλύτερα όμως να έσβηναν το Σύλβια./ Αφού κάθε ερωτευμένη γυναίκα αφανίζεται/ όταν την προδίδει ο αγαπημένος άντρας.//......................................... ................................................................................. *Βικτώρια Λούκας ήταν το ψευδώνυμο της Σύλβιας Πλαθ η οποία, πριν αυτοκτονήσει, ετοίμασε πρωινό για τα παιδιά της. ............................................................................... Χλόη Κουητσουμπέλη/ από τη συλλογή Η γυμνή μοναξιά του ποιητή Όμικρον, 2021/

Το ραντεβού στην Καμάρα

Είχαμε δώσει ραντεβού.
(Η σχέση εξαιρετικά βραχύβια.
Στα δεκαοχτώ χρόνια ρώτησες πώς με λένε.
Σου απάντησα ειλικρινά «δεν ξέρω»,
αφού ποιος στ’ αλήθεια γνωρίζει ποτέ τ' όνομα.)
Βρεθήκαμε Καμάρα.
Εκείνη την ημέρα 
ο Λευκός Πύργος έμοιαζε καμηλοπάρδαλη,
καπνοί έζωναν την πόλη,
κάπου μακριά μύριζε πυρκαγιά,
στα εβραϊκά νεκροταφεία έκλεβαν τις πλάκες,
φορούσες ένα κίτρινο αστέρι
κι εγώ μια στολή παλιού ιππότη.
Η χιλιετηρίδα είχε ήδη λήξει.
Η Αριστοτέλους άχνιζε περιστέρια.
Τα κάστρα συνοφρυώνονταν δασιά.
Μια ταβέρνα στην Άνω Πόλη 
παρέμεινε ακόμα ανοιχτή για μας.
Είναι το τέλος του κόσμου, είπες.
Στον γυρισμό με φίλησες στο στόμα.
Στο ραντεβού που δώσαμε Καμάρα

εσύ ποτέ δεν ήρθες

κι εγώ ποτέ δεν έφθασα ολόκληρη.

Χλόη Κουτσουμπέλη

από τη συλλογή Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ, 2018

Οδηγός μαγειρικής

Είχα κι εγώ μια μητέρα.
Όλοι δικαιούνται από μία.
Δεν ήξερε να μαγειρεύει.
Στο τραπεζομάντιλο κεντούσε φαγητά.
Ο αδελφός όλο πεινούσε.
Εγώ πάχαινα συνέχεια.
Όταν τελικά μας εγκατέλειψε,
αγοράσαμε χύτρα ταχύτητας.
Η βαλβίδα σφύριζε συνέχεια.
Το σπίτι κυλούσε ανεξέλεγκτο στις ράγες.
Ένας σταθμάρχης με πινέλο έβαψε μαύρο
πρώτα τον πατέρα κι ύστερα τον αδελφό.
Αυτό δημιούργησε μουντζούρες στο χαρτί.
Στη φωτογραφία υπήρχαν τα κορμιά
με μία τρύπα μηδενικό στη θέση των προσώπων.
Μου απέμεινε η μητέρα.
Απέκτησε μάλιστα οδηγό μαγειρικής.
Μαγειρεύει πια θεσπέσια δείπνα για έναν στην κουζίνα

Χλόη Κουτσουμπέλη

από τη συλλογή Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ, 2018 

Ποίημα ποιητικής

Εκ των υστέρων σκέφτομαι
το τελευταίο βράδυ στην ταράτσα,
που μια παρέα αγγέλων
πλαταγίζαμε δαιμονικά φτερά
και ξεπλέναμε τις πληγές με ουίσκι,
τα ντραμς των αστεριών
ηχούσαν ασταμάτητα
και γυμνό σαλιγκάρι
άφηνε κλωστές στον ουρανό,
ενώ την ίδια ώρα σ’ άλλη πόλη,
σε κρεβάτι νοσοκομείου,
μια ποιήτρια ετοίμαζε την τελευταία της πτήση.
Και θυμήθηκα πως ξαφνικά
το ποτήρι έσπασε μισοφέγγαρο
χωρίς να χυθεί το αλκοόλ.
Και νιώσαμε όλοι τη γεύση του αίματος στα χείλη.
Και κάποιος είπε
έναν μόνο στίχο να προλάβουμε ν’ αρθρώσουμε
πριν μας καταπιεί σκοτάδι.
Και σιδερώσαμε κολλαριστή όλοι μαζί τη νύχτα.
Έτσι, φίλοι μου, γράφονται τα ποιήματα
τις σκοτεινές νύχτες του καλοκαιριού στο Πήλιο.

Χλόη Κουτσουμπέλη

από τη συλλογή Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ, 2018

 

Το φεγγάρι

Το ήξερα πως ήταν από τυρί. Μαλακό τυρί με τρύπες. Βέβαια εγώ δεν ήμουν ποντίκι, αλλά όπως έλεγε η μητέρα φανατική τυροφάγος, έτσι, σιγά σιγά θα ροκάνιζα όλο το παρελθόν μου. Το πείραμα ήταν το εξής. Έπαιρναν μια παιδική φωτογραφία για παράδειγμα μ’ εμένα στην αγκαλιά του μπαμπά μου και την τοποθετούσαν με photoshop πάνω στο φεγγάρι, στην συνέχεια σου την έδειχναν κι εσύ υπέθετες πρώτον ότι είχες έναν μπαμπά που δεν φοβόταν την σωματική επαφή, δεύτερον ότι είχες έναν μπαμπά και τρίτον ότι εσύ με τον μπαμπά σου αγκαλιά είχατε βρεθεί κάποτε στο φεγγάρι. Εγώ όπως πάντα ανταποκρίθηκα θετικά στο πείραμα των ψυχολόγων, ίσως γιατί είμαι ένα μαλακό τυρί με τρύπες από τότε που μας εγκατέλειψε η μητέρα. Η μνήμη, όπως και το τυρί, αλλοιώνεται εύκολα, λεν οι ψυχολόγοι. Μπορείς να παραποιήσεις τις αναμνήσεις, να ξαναγράψεις από την αρχή τον ουρανό. Έτσι θυμήθηκα με κάθε λεπτομέρεια. Εμένα και τον μπαμπά μου στο φεγγάρι. Αγκαλιά. Ο μπαμπάς μου μύριζε στρατιωτική στολή. Βουλιάζαμε συνέχεια και το σεληνιακό έδαφος μας απορροφούσε. Τα δυο σώματά μας αγκαλιά σχημάτιζαν ένα ολοστρόγγυλο φεγγάρι. Είπαμε να παραποιήσεις τις αναμνήσεις, είπε ο ψυχολόγος, όχι όμως και τόσο πολύ. Εσύ προσποιείσαι αγάπη.

Χλόη Κουτσουμπέλη

από τη συλλογή Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ, 2018

  

Όλη η αλήθεια σχετικά με την προδοσία

Σπάνια έχει αντικείμενο και σχεδόν ποτέ της υποκείμενο.

Αφού η ίδια η ύπαρξή μας εμπεριέχει την παγίδα.

Κάποιος ρίχνει εμάς τους ίδιους

ζάρια στο τραπέζι.

Η ζωή μάς προετοιμάζει για πουτίγκα

και μας σερβίρει χελωνόσουπα.

Είστε αγριόχηνες μας λεν,

εσείς ορίζετε τη μοίρα,

για καλό ή για κακό όμως

μην πετάτε τις νύχτες γύρω απ’ το φεγγάρι.

Πολλοί μετεωρίτες έχουν πυρακτωθεί από ανυπακοή.

Μια μέρα πάνω σε μαξιλάρι από βελούδο

κάποιος μας απονέμει ένα κλειδί.

Νομίζουμε μεγάλη πύλη

αλλά το μόνο που ανοίγει

είναι δοχείο από σανδαλόξυλο

στα μέτρα του κορμιού μας.

Γι’ αυτό σου λέω, Μαρία,

σήμερα που έχει ήλιο

άπλωσε τα δάκρυά σου

μπουγάδα να στεγνώσουν.

Κανείς θνητός

δεν πέθανε ποτέ

από θνησιγενές φιλί.

Χλόη Κουτσουμπέλη

από τη συλλογή Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ, 2018