Φύση

Εγώ η εγκαταλελειμμένη
Η προσβεβλημένη
Προδομένο χώμα εγώ
Έρχομαι κοντά σου τολμώ
Ως μέσα σου να ιδώ
Με φως δικό μου χρωματιστό
Τον ωραίο που είσαι

Αγνοημένη κι όμως επίμονη
Εξαφνική κι απρόβλεπτη εγώ
Σε κατοχή ερωτικού ύπνου
Το σώμα σου θωπεύω – δεν το νιώθεις;

Για σένα δεν πεθαίνω ακόμα

Μην κρύβεσαι μην κλείνεσαι
Σαν λουλούδι της νύχτας
Σκοτεινό νερό και σε φέγγει
Εικόνα στη σκιά του σπιτιού σου
Εντός σου άγρυπνος και γυμνός

Έλα έλα

Στο στήθος σου άρωμα χύνω
Κόκκινα φιλιά με στόμα πορφυρό
Μιας αιματοβαμμένης μέρας

Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου
από την ενότητα Σκοτεινό νερό κι όμως σε φέγγει
δημοσιεύτηκε στο περ. Εντευκτήριο,
τεύχ. 81, Απρ. – Ιούν. 2008

Το ανεξίτηλο σκοτάδι

Τι ήταν τελικά ο παππούς μου
Ένας αυθεντικός καρβουνιάρης
Να κυνηγάει τον πελάτη με το τουφέκι
«Κάρβουνο πιο μαύρο κι απ' τη νύχτα - έλα»
Κι αυτές με τα τσεμπέρια και τις ποδιές
Οι όμορφες γειτόνισσες οι στρίγγλες - πόσο και πόσο
Κι αν έβαζε καμιά φορά το χέρι του
Κάτω απ' τα φουστάνια τους ήταν σοφός
Κι ας έβρισκαν στο σπίτι μαύρα τα μπούτια τους
Ήταν σοφός αυτός Μες στη μαυρίλα του
Ήξερε τι κάνει και πού το πάει
Έλεγε : το κάρβουνο θέλει κόλπα θέλει γαλιφιές
Να το πασάρεις στον άλλο
Πρέπει να το πουλήσεις όσο όσο
Ή να το μοιραστείς πάση θυσία
Να φύγει από πάνω σου αυτή η μαυρίλα

Αυτό το ανεξίτηλο σκοτάδι

Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου
από τη συλλογή Η σκοτεινή διάρκεια των ημερών, 1993

Διάρκεια

Κάθε άνθρωπος πρέπει να 'χει ένα πάθος κρυφό
Ένα νερό στο πλάι του δροσιά μες στη φωτιά του
Γάργαρο φως που πάει στο χώμα αστράφτοντας
Γυμνός να πλένεται στο μύρο στο αγίασμα
Γυμνός τυφλός να λέει την προσευχή του στ' άγρια δάση

Κάθε άνθρωπος πρέπει να 'χει ένα πάθος κρυφό
Ένδοξα να τον σβήνει ανυπόκριτα
Ένδοξα να κοιτάει το βλέμμα του
Στη σιωπηλή χαράδρα του θανάτου

Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου
από τη συλλογή Σεντόνια της αγρύπνιας, 2006

Σε πρώτο πλάνο

Γρηγόρης Λαμπράκης

Ένας άντρας είναι μια ξερολιθιά

Περνά ο αγέρας τον χτυπά το σύννεφο τον πίνει

Ένας άντρας έχει προνόμιο μόνο στη βροχή

Γυμνός αστραποδέρνεται γυμνός στηθοκοπιέται
Και πάει στα σκοτεινά νερά ν' αφήσει την ψυχή του

Ένας άντρας στο παράθυρο είναι μια ουτοπία

Μια φαντασία γυναικός θανατερή λαχτάρα
Για ταίριασμα για ηδονή για χωρισμό κι οδύνη

Ένας άντρας είναι μια αρχαία λύπη

Πάει στα φαράγγια να κρυφτεί στ' αλώνια να παλέψει
Πάει στο βυζί της μάνας του να πιει γάλα και αίμα

Ένας άντρας είναι ένας σκοτωμένος κέρβερος
Μπροστά στις πύλες του Άδη

Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου
από τη συλλογή Σαλκίμ, 2001

Ελεγεία

Coral Castle, a monument to lost love by Ed Leedskalmin, Homestead, Fla.

Πού σ' έχω δει πού σ' έχω αγγίξει ομορφιά
Και μου έκοψες το χέρι από τη ρίζα

Διάφανη πέρασες υγρή ζεστή και σάρκινη
Πρόλαβα και σ' απόλαυσα στην πιο πικρή στιγμή μου

Για μένα ολοκληρώθηκες

Με άνθη η ποίησή μου δεν σε στεφάνωσε
Τα λόγια δεν σου δόθηκαν ακέρια
Μα εγώ από σένα έζησα κι έπαιξα τη ζωή μου
Στον κίνδυνο της ηδονής στο έλεος της οδύνης

Ποιά ευλογία ακόμα θα 'ναι για μένα τρομερή
Και ποιά προκρούστεια τακτική την πόρτα μου
θα σπάσει
Για να με βρεις στην ερημιά και να με αναγνωρίσεις

Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου
από τη συλλογή Σαλκίμ, 2001

Maisonettes

Τουλάχιστον εδώ αισθανόμαστε ασφαλείς
Κι ο σκύλος μας πρόθυμος παίρνει το μπάνιο του
Το μεσημέρι τρώμε καλά αναπαυόμαστε εν ειρήνη
Είμαστε εύχαρεις εδώ ευγενικοί με τους γείτονες
Λαλίστατοι αλληλέγγυοι πρωτότυποι προπάντων
«Η θάλασσα είναι λάδι σήμερα δε βρίσκετε;»
Κι όταν μες στα βαθιά μεσάνυχτα ακούγονται
Κάτι παράξενες φωνές και λόγια ανερμήνευτα
Κάτι διαρκείς πνιχτοί λυγμοί
Μου λέει : δεν είναι τίποτα
Όνειρο θα βλέπει και παραμιλάει
Κοιμήσου
Φαίνεται ήπιε και έφαγε πολύ βαρυστομάχιασε
Κοιμήσου

Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου
από τη συλλογή Μετανάστες του εσωτερικού νερού, 1985

Ο πατέρας

Ο πατέρας μου ήταν μηχανοδηγός
Κάρβουνο μύριζαν τα πέτσινα ρούχα του
Κάτω απ' τη μαύρη του τραγιάσκα
Άρχιζαν τα καπνισμένα μάτια του

Ο πατέρας μου δε μιλούσε πολύ
Μόνο χαμογελούσε κάπου κάπου
Με τα ηλιοψημένα χείλια του
Προπάντων όταν έπινε τσίπουρο
Κάτω απ' την κληματαριά της αυλής

Αψηλός και δυνατός ήταν
Κι όταν με σήκωνε αψηλά
Με τ' ατσαλένια μπράτσα του
Δεν φοβόμουν καθόλου
Όπως κι εκείνος δεν φοβόταν
Ούτε τη ζωή του
Ούτε το θανατό του :
Περνούσε με το τρένο του
Σφυρίζοντας
Μέσ' απ' τις σκοτεινές
Τις στοιχειωμένες σήραγγες
Και τις νικούσε

Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου
από τη συλλογή Θαλασσινό ημερολόγιο, 1981

Ο μοτοσυκλετιστής

Τι ν' απόγινε άραγε
Εκείνος ο θορυβοποιός
Της νύχτας
Καβάλα στο μηχανικό του ζώο
Να κραδαίνει την άσφαλτο
Χωρίς φρένο
Να παίζει ώρα ύπνου
Με τις φρένες μας
Εδώ μέσα
Στο σακατεμένο κρανίο

Προχτές το μεσονύχτι
Που κοίταζα απ' το παράθυρό μου
Το νέο φεγγάρι
Άκουσα θόρυβο παράξενο
Να 'ρχεται από ψηλά
Και μου φάνηκε πως τον είδα
Ένας άγγελος πάνω σε μοτοσυκλέτα
Να διασχίζει τους δρόμους τ' ουρανού
Κι απ' το σπασμένο καθρεφτάκι του
Να με κοιτάζει περίλυπος

Βγάλε μου σε παρακαλώ
Μια ωραία φωτογραφία
Να τη στείλω στο κορίτσι μου
Έτσι απάνω στη μοτοσυκλέτα μου
Με το ένα χέρι στο χειρόφρενο
Το άλλο να σιάζει τα σγουρά μαλλιά μου.
Θέλω να φαίνεται καλά
Το καινούριο μου πέτσινο
Το σιδερένιο κράνος
Να διακρίνεται προπάντων
Ο ίλιγγος στο πρόσωπό μου
Και κείνο του θανάτου
Το αναπόφευκτο

Μαρία Κέντρου - Αγαθοπούλου
από την ανθολογία Το θηλυκό πρόσωπο της ποίησης στη Θεσσαλονίκη, 2007