Χαϊκού

4

Γέρικο δέντρο
γέρνει στο ποταμάκι
γεμάτο πουλιά.

6

Χύνεται μέλι
στο αυλάκι της πλάτης
σκύβω και πίνω

7

Πάντα θα βλέπεις
το κλουβί που σ’ έκλεισαν
όμορφο πουλί.

12

Φίδι πονηρό
ο μόνος παράδεισος
ήταν εκείνη.

18

Κλαίει το πουλί
στην ερημιά του δάσους.
Μόνος τ’ ακούω.

Γιώργης Παυλόπουλος
από τη συλλογή Να μη τους ξεχάσω, 2008

Ωραία νύχτα

Ωραία νύχτα και μας κυνηγούσανε
κι εμείς από τοίχο σε τοίχο
τρέχαμε μη μας πιάσουν
κρυβόμαστε στο σκοτάδι
κι ένα κορίτσι στο σκοτάδι
μου κράτησε το χέρι
«προχώρα σύντροφε» μου είπε
«κι αγκάλιασέ με
ας κάνουμε τους ερωτευμένους
μήπως τους ξεγελάσουμε»
και την αγκάλιασα
πηγαίναμε μέσα στη νύχτα
πέφτανε ντουφεκιές
δεν ξέραμε πώς να φυλαχτούμε
«και πού πάμε» της είπα
«προχώρα» μου λέει
«όποιος κουραστεί θα μείνει πίσω
κι ο άλλος θα προχωρήσει
χωρίς να γυρίσει να κοιτάξει».

Κανείς δεν κουράστηκε
κι ακόμη πηγαίνουμε
κι ακόμη πηγαίνουμε αγκαλιασμένοι
μέσα στο σκοτάδι.

Γιώργης Παυλόπουλος
από τη συλλογή Να μη τους ξεχάσω, 2008

Η σιωπή

Η Σιωπή είναι μια άγνωστη
που έρχεται τη νύχτα.
Ανεβαίνει τη σκάλα
χωρίς ν' ακούγονται πατήματα
μπαίνει στην κάμαρα
και κάθεται στο κρεβάτι μου.
Μου φοράει το δαχτυλίδι της
και με φιλεί στο στόμα.
Τη γδύνω.
Μου δίνει τότε τις βελόνες
και τα τρία χρώματα
το κόκκινο το μαύρο και το κίτρινο.
Κι αρχίζω να κεντάω
πάνω στο δέρμα της
όλα όσα δε σου είπα
και ποτέ πια δε θα σου πω.

Γιώργης Παυλόπουλος
δημοσιευμένο στο περιοδικό Ακτή, τεύχ. 17, χειμώνας 1993

Το ταμείο των ονείρων

Marc Chagall, Fiancées of the Eiffel Tower, 1939

Στον ύπνο του απόψε θα περάσει ένα τρένο.
Θα το ακούσει να σφυρίζει από μακριά
και καθώς θα μπαίνει ολόφωτο στη κάμαρά του
αυτός θα τρέξει στο ταμείο των ονείρων.
Υπάλληλος της νύχτας θα είναι ο εαυτός του.
Θα του ζητήσει μια θέση για Παρίσι
και βέβαια θα πληρώσει μ' ένα ποίημα -
τη μόνη μονέδα που κρατά. Κι ο άλλος
αντί για εισιτήριο θα του δώσει
ένα λευκό τριαντάφυλλο
που θα της φέρει απόψε στη Μονμάρτη.

Rue de Mont Cenis αριθμός 52
θα χτυπάει θα χτυπάει μα κανένας δε θ' ανοίγει.

Γιώργης Παυλόπουλος
από τη συλλογή Λίγος άμμος, 1997

Τα αντικλείδια

Doors to truth by Rosie Jackson, 1997

Η ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν
τίποτα και προσπερνούνε. Όμως μερικοί
κάτι βλέπουν, τα μάτι τους αρπάζει κάτι
και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν.
Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς
δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί.
Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη
και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια
γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν.
Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν.
Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ
για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος.
Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν
από τότε που υπάρχει ο κόσμος
είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια
για ν' ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.

Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.

Γιώργης Παυλόπουλος
από την ανθολογία του Καστανιώτη
Ποίηση για την ποίηση, 2006