Υπό προστασία

Στο νέκταρ δύτες
εξερευνούν το πάθος της άνοιξης
σ' ένα χείμαρρο γύρη τελειοποιούν
κάθε συλλαβή γονιμότητας
στις αρχαίες του ρίγες
εναλλάσσεται σκοτεινιά και φωτεινότητα.

Σιωπηλά οι εκκρίσεις σώζουν
τους ρύπους της γης κατευνάζουν
επίγεια συνεισφορά 
το μέλι. Ειρήνη. 
Λένε πως η εξαφάνισή σας
το τέλος του κόσμου θα σημάνει. 

Ολοένα κι ωραιότερα βλέπω
το μελισσολόι της γειτονιάς, παιδιά
ντυμένα όλους τους χυμούς της γης. 
Με γέλια και φωνές 
εξερευνούν το πάθος της ζωής
υπέρηχο βουητό ισορροπώντας 
τα μήκη και τα πλάτη της.

Σώζουν 
με τη γλύκα, τη μαγεία
της αθωότητας, της ξεγνοιασιάς.


Τζίνα Ξυνογιαννακοπούλου
από τη συλλογή Αφύλακτο κενό, 2019
 

Η λίμνη μου

Λίμνες αντικριστές. Γαλάζιο συνηχεί ανάμεσά τους. 
Η μια της άλλης τα είδωλα καθρεφτίζει. Τα βρίσκουν
ίδια γίνονται μία. 
Το νερό υπακούει στη  μάζα του. Το χάσμα παραμο-
νεύει απ' έξω. Σε διαφάνεια δολερή απλώνει τα δί-
χτυα του. Αγκιστρώνει βλέμματα, αξόδευτα νεύματα. 
Αληθεύουν  την  ανάγκη.  Ώσπου.  Ο βυθός σ' έναν 
άλλον βυθίζεται. 
Φτερούγισε κύματα, λίμνη μου. Ατίθασες φίλησε 
όχθες. Το τραγούδι των ερωδιών κύκλος υγρός. Στη 
μέση νησίδα. Κάρβουνο που καίει. Χάσκει φωε να 
βγει φωτιά. Επάνω κόρη λυγερή. Μπορεί γοργόνα. 
Το τελευταίοι λέπι πετά. Σαν όλους που ρωτούν κι 
απάντηση δεν παίρνουν.ναυάγησε. Στην ελευθερία. 


Τζίνα Ξυνογιαννακοπούλου
από τη συλλογή Αφύλακτο κενό, 2019

Στον κισσό του ονείρου

Αν και εξαρτημένος από νόμους φυσικούς
ανακόλουθος στην περπατησιά του φόβου
και τη νύχτα αγνόησε

υπνοβατώντας σε κήπο φωτεινό
μέσ' από βλέφαρα σφαλιστά
ξεκλείδωσε αόρατα πουλιά σκιρτήματα
στα φυλλώματα του αρρήτου
παρέδωσε την αθωότητα των μίσχων
σε χέρια αγαλμάτων αθάνατα
κι αλφαβήτα λουλουδιών πλεγμένη
με αρχαίου λαβυρίνθου νήμα.

Μετά την τελετή της βλάστησης
κι αφού μετάλαβε σώμα από το πνεύμα του
χωρίς επιφυλάξεις 
στο όνειρο μετά το όνειρο 
την ύψωσή του περιελίχθη. 


Τζίνα Ξυνογιαννακοπούλου
από τη συλλογή Αφύλακτο κενό, 2019

Αλάνθαστο

Μαθαίνω γρήγορα μα ξέρω λίγα
εικάζω πολλά, φαντάζομαι περισσότερα
(σμάρι περιστέρια - άσπρο στο πέλαγο πανί)
κι ούτε θα καταλάβω ποτέ, πώς 
ό,τι στο είναι μου υπαρχει
φλέγεται το ηλιοβασίλεμα
(ολόκορμη κατάνυξη σε έρωτα και θάνατο)
βουλιάζει στη ροδόχρωμη αυγή
(βάπτιση ολάνθιστη στη ζωή)
δονείται με τη μουσική των αστεριών
                                     - στα μάτια σου.

Τζίνα Ξυνογιαννακοπούλου
από τη συλλογή Αφύλακτο κενό, 2019

Rock υπόκρουση

Μήνα Μάη
παιδιά άνθισαν στο βαθύ μωβ
γενιά που τις συμβάσεις υπονόμευσε
και σκληρά μέταλλα έλιωσε
στη δύναμή τους να βαφτίσει ευαίσθητες χορδές
καβαλάρηδες
πάνω σε ηλεκτρικκές καταιγίδες
σε πλατείες τ' ουρανού διαδηλώσαν
με έκσταση ξαπόστασαν

η γενιά αυτή δικαιώθηκε
ακριβώς γιατί ματαιώθηκε
στη μετέωρη ερώτηση
"what's the use of anything?"
κι αν έπαιζε με ήχους
τώρα την εμπαίζει η σιωπή
απάντηση περιμένοντας
"knocking on Heaven's Door"

Λίγη άνοιξη της πεταλούδας η ζωή, όμως άνοιξη!


Τζίνα Ξυνογιαννακοπούλου
από τη συλλογή Περβάζει εβδόμου ορόφου, 2015
 

Πορεία Ι

Στις ανισόπεδες διαβάσεις
κάτω από τους πυλώνες της πλάνης
ύπουλα οι σκιές, πρόσφυγες του φωτός
έστησαν τα τσαντίρια τους
ληστεύουν τις παρόδιες ελπίδες

με το παρασύνθημα
ντύνομαι πυροτέχνημα
άδολα την άσφαλτο αχνίζω
μ' ακραία ονόματα τους οδοδείκτες χαιρετώ
προσφέρω σώμα περβάζι ορόφου εβδόμου
να εξοστρακίζονται τα πεφταστέρια
να προεκτείνομαι στα περιστέρια
λευκή πανουργία
μη μ' εντοπίσουν οι καθρέφτες τ' ουρανού
δεύτερη ευκαιρία αναζητώντας.


Τζίνα Ξυνογιαννακοπούλου
από τη συλλογή Περβάζι εβδόμου ορόφου, 2015

Δρόμοι του σιδήρου

Στο ρολόι του σταθμού
τα λεπτά υποτάσσονται
στην κυκλική φυλακή τους
βήματα και δείκτες σέρνονται
στο σφύριγμα του αποχωρισμού

σαν να μην ξέρω τι προσδοκώ
επιβιβάζομαι χωρίς προορισμό
κάθε προ-ορισμός ψευδαίσθηση
ιδίως οπυ τις ράγες
λάθος όνειρα έχουν καρφώσει
και τη μηχανή
νοθευμένες μνήμες λαδώσει

από θέση παραθύρου με βλέμμα διαδρομή
το τοπίο την ακινησία μου περιτρέχει
εν σειρά αιωρείται ο κόσμος
ταχύτητα υπερβαίνοντας ορίου
σβήνει εικόνες φθίνοντος φορτίου
αποστάσεις διανύονται
επί ολισθηρών επιβατών
υπέρμαχων στατικών αποσκευών

ξέροντας τι ν' αποχωριστώ
δείχνω ακυρωμένο εισιτήριο
κι έλεγχο στο ταξίδι αποκτώ.


Τζίνα Ξυνογιαννακοπούλου
από τη συλλογή Περβάζι εβδόμου ορόφου, 2015
 

Διάχυση

Αρχάριος είσαι;
Τι θα πει για πάντα;
Θα πει:
κάθε γράμμα φεύγει προς τα πίσω
χωρίς επίλογο μένει το κεφαλαίο
μα η αγάπη δεν τελειώνει
ρίζα μένει
στη βροχή που πίστεψε λιώνει
λιπαίνει την επόμενη άνοιξη
με όρκους που 'πεσαν
και σε φιλιά ξαναγύρισαν

μέτρο άμετρο η αγάπη
χορδίζει την καρδιά να πάλλει
και το σύμπαν διαστέλλει
να χωρέσει κι άλλη.


Τζίνα Ξυνογιαννακοπούλου
από τη συλλογή Περβάζι εβδόμου ορόφου, 2015

Λιβάδια αποδείξεων

Αποκαμωμένον μετά τόσους θανάτους
η άνοιξη τον διαδέχτηκε δεσποτική
η ομορφιά της συντριβή
και πλάι σε χόρτα τρελά
την ξέρα ξεθρονίζοντας
οι παπαρούνες σηκώνουν επανάσταση

εν μέσω εμφύλιας εποχής
δύσκολη η προσφορά
η προσδοχή της δσσκολότερη
αποκαμωμένη η διαίσθηση εξ-
έπεσε στην ανάγκη της ψευδαίσθησης
το ένστικτο ξηρότερο παρά ποτέ
και τα φύλα διψασμένοι κάκτοι
στα μπαρ της ερημίας των πολλών
που το ποτό για το ξημέρωμα μεσολαβεί

το πρόσωπο
υπνοβατώντας στις απώλειες ημερώνει
και το ήλιου οι ακτίνες
τσιγάρα εξαχνισμένα το σώμα καπνίζοντας τες

το περίγραμμα χάνεται
στις παρόδους του αίματος

εντός ή εκτός κοινωνίας κοινωνοί
καθώς κόκκινες απαιτούνται αποδείξεις
για την ολική επαναφορά
στη ευφορία των λειμώνων;


Τζίνα Ξυνογιαννακοπούλου
από τη συλλογή Περβάζι εβδόμου ορόφου, 2015
 

Ο τέλειος τίτλος

Συνοψίζεις, διασκευάζεις
χαρτογράφος μιας ανυπεράσπιστης μοίρας
γράφεις ιστορίες
μόνο και μόνο τέλος να επιλέξεις

εξύμνηση όπως ενταφιασμός

ο σελιδοδείκτης
στην τελευταία αλήθεια γλιστρά
στέλνοντάς μας αδιάβαστους.

Τζίνα Ξυνογιαννακοπούλου
από τη  συλλογή Πέμπτη εποχή, 2012

α, β, γ

Ήταν απ' τις συχνότητες του βλέμματος
που νωχελικά λικνίζονται οι υποσχέσεις
μια απ' τις συχνότητες του αίματος
κοφτερές κατρακυλήσαν οι διαψεύσεις

κι άφησες 
βαμβάκι στην πληγή 
το τελευταίο σου φιλί.

Τζίνα Ξυνογιαννακοπούλου
από τη συλλογή Πέμπτη εποχή, 2012

Του ελαχίστου

Η ελπίδα ύψωσε
τον πράσινο ιστό της

σημαία ή θυσία ματαιόδοξη
η παπαρούνα που
την άνοιξη ματώνει καθώς
το κόκκινο το βαθύ
με το μαύρο συγγενεύει; 

Τζίνα Ξυνογιαννακοπούλου
από τη συλλογή Πέμπτη εποχή, 2012

Νυχτερινό

Κυματίζουν οι σημαίες
                  του φεγγαριού
κι αγαπούν τις σκιές που κρύβουν

νύχτα θέατρο
θηρευτής εγώ

ασήμι λυπημένο λιώσε
τα ρούχα της εξορίας μας

αθώρητος στο θεωρείο
              παρακολουθούσε
το διάλογο του μονολόγου σου
αυτό που παίζεται, παίζει
κι όλα στην έξοδο παραπέμπουν
εκεί που τ' αστέρια
ασημένιες κιμωλίες
γράφουν στον μαύρο ουρανό
τη λάμψη του θανάτου.

Τζίνα Ξυνογιαννακοπούλου
από τη συλλογή Πέμπτη εποχή, 2012