Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ροδοπούλου Μαρία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ροδοπούλου Μαρία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2008
Επίλογος
Είναι πάντα αυτή η θλίψη
που με κάνει να σας αναζητώ
μέσα σε λέξεις ξεχασμένες,
σε κόσμους πληγωμένους
είναι πάντα αυτή η θλίψη
στεμμένη με το αίμα αυτών
που με αποχαιρέτησαν
χωρίς να προφτάσω να γνωρίσω
είναι πάντα αυτή η θλίψη
που με κάνει τον όγδοο ορίζοντα
να ψάχνω σα μικρή ανεμοδούρα,
μια τυφλή ξυπόλητη τσιγγάνα
με όσα μάτια και αν χαθώ,
όσα φεγγάρια κι αν διαβώ
όσα ψέμματα κι αν μου πουν
μα κι όσα κι αν μου τάξουν
εγώ ξέρω πως κάποια μέρα θα τον βρω
γιατί είναι πάντα αυτή η θλίψη
που στο άγραφο βιβλίο σας διαβάζω,
είναι πάντα αυτή η λύπη
που με κάνει να σας αποζητώ.
Μαρία Ροδοπούλου
από το Βιβλίο των νεκρών,
Ο όγδοος ορίζοντας, 2008
Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008
13 (κεφάλαιο από Το βιβλίο των νεκρών)
Μετρούσα τις μέρες
με τα μοναχικά χιλιόμετρα
που ξεδιπλώνονταν μπροστά μου
σαν ακίνητες σαύρες
και με τις γραμμές
που χάραζα κρυφά στα μπράτσα μου,
ελεύθερη φυλακισμένη
στη χώρα των γκρίζων ουρανών.
Ήταν αργά πια για να γυρίσω πίσω.
Δεν δίδονται εισιτήρια επιστροφής
σε τούτο το ταξίδι.
Και οι δήμιοι που παραμονεύουν
κάτω από τις πέτρες σαν οχιές
δεν δίνουν αναβολή στην εκτέλεσή σου.
Μα ούτε και οι ικεσίες σου ακούγονται
μέσα στα εκατομμύρια φωνές
που με αγωνία σκορπίζονται
στους εφτά ορίζοντες.
Κόντευα πια να ολοκληρώσω το βιβλίο
όμως ένιωθα πως ακόμα δεν είχα βρει
αυτό για το οποίο κίνησα.
Όσο γέμιζαν οι σελίδες τόσο άδειαζα εγώ.
Μα αυτό μου έδινε μια περίεργη αίσθηση
ανεξαρτησίας.
Όλα αυτά που έδεναν το κορμί μου
πάνω στα βράχια μιας ξεχασμένης ζωής
σαν φύκια ξεκόλλησαν από πάνω μου
αφήνοντας μόνο μια γλυκόπικρη
ανάμνηση της αρμύρας.
με τα μοναχικά χιλιόμετρα
που ξεδιπλώνονταν μπροστά μου
σαν ακίνητες σαύρες
και με τις γραμμές
που χάραζα κρυφά στα μπράτσα μου,
ελεύθερη φυλακισμένη
στη χώρα των γκρίζων ουρανών.
Ήταν αργά πια για να γυρίσω πίσω.
Δεν δίδονται εισιτήρια επιστροφής
σε τούτο το ταξίδι.
Και οι δήμιοι που παραμονεύουν
κάτω από τις πέτρες σαν οχιές
δεν δίνουν αναβολή στην εκτέλεσή σου.
Μα ούτε και οι ικεσίες σου ακούγονται
μέσα στα εκατομμύρια φωνές
που με αγωνία σκορπίζονται
στους εφτά ορίζοντες.
Κόντευα πια να ολοκληρώσω το βιβλίο
όμως ένιωθα πως ακόμα δεν είχα βρει
αυτό για το οποίο κίνησα.
Όσο γέμιζαν οι σελίδες τόσο άδειαζα εγώ.
Μα αυτό μου έδινε μια περίεργη αίσθηση
ανεξαρτησίας.
Όλα αυτά που έδεναν το κορμί μου
πάνω στα βράχια μιας ξεχασμένης ζωής
σαν φύκια ξεκόλλησαν από πάνω μου
αφήνοντας μόνο μια γλυκόπικρη
ανάμνηση της αρμύρας.
Μαρία Ροδοπούλου
από Το βιβλίο των νεκρών,
Ο όγδοος ορίζοντας, 2008
Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2008
Άτιτλο
Όπως και να ντυθείς, Ερήμωση
Πάντα τον ίδιο αριθμό
θα έχεις στο μέτωπο χαραγμένο
Εφτά είναι οι δρόμοι
της σιωπηρής πορείας
και ένα ρούχο μόνο
ταιριαστό με το χρώμα των ματιών σου
Μαρία Ροδοπούλου
δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο Ονειροτρόπιο
Πάντα τον ίδιο αριθμό
θα έχεις στο μέτωπο χαραγμένο
Εφτά είναι οι δρόμοι
της σιωπηρής πορείας
και ένα ρούχο μόνο
ταιριαστό με το χρώμα των ματιών σου
Μαρία Ροδοπούλου
δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο Ονειροτρόπιο
Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2008
Νόθος Στίχος
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)