Μπόρα

Μετά το χαλάζι
δέντρα και κλωνάρια
γέρνουν τα φύλλα τους. 
Προσκυνούν το χώμα που τα τρέφει.
Και τα νερά στο μπαζωμένο ρέμα
ορμούν από παντού να συναντήσουν
μέσα σπό ποιος ξέρεις πόσους υπονόμους
τη θάλασσα μητέρα τους.

Σαν το πνεύμα μου το ανήσυχο,
που ορμούσε κάποτε αχαλίνωτο
να συναντήσει ουρανό. 


Χρυσούλα Παπακυριάκου
απο τη συλλογή Των γραμμάτων, 2017

Η ανάσα

Επειδή με κανένα τρόπο
δε θέλει να τραυματίσει  την αρμονία του κόσμου
με την ανάσα του
τη δαπανά ολόκληρη σε στάση προσευχής.

Ύστερα ονειρεύεται τα περιστατικά της επόμενης μέρας. 
Κάποιο χάδι που ταξιδεύει αιώνες για να τον βρει,
το πέταγμα των πουλιών στο γαλάζιο βάθος,
το ανοιξιάτικο τιτίβισμα στο μισομπαζωμένο ρέμα. 

Δεν ξέρει γιατί τα όνειρά του είναι πάντα τρία,
τέσσερα τα σημεία του ορίζοντα.
οι μέρες εφτά και οι ουρανοί, 
οι απόστολοικ δώδεκα.
τα κύματα σαράντα
κι αμετρητα τα πουλιά σαν τα παιδιά.
Δεν ξέρει
όμως τ' απαριθμεί με θέρμη στην κιβωτό της προσευχής του
γιατί χάνονται αν η ανάσα του αυτή δεν τ' ανασταίνει. 


Χρυσούλα Παπακυριάκου
από τη συλλογή Των γραμμάτων, 2017

Του φωτός αιχμάλωτος

Λογχισμένος απ' την ακτίνα του φωτός ο ποιητής
δεν έχει οδο να δραπετεύσει
κι ενδίδει σ' αυτό το μανιακό του πάθος,
να μετρά
               το αναρίθμητο,
να σβήνει και να γράφει.

Τα λέει ποιήματα 
που είναι και δεν είναι,
αλλά ενδέχεται να δικαιολογούν
παράταση επουράνιου χρόνου.


Χρυσούλα Παπακυριάκου
από τη συλλογή Των γραμμάτων, 2017

Διαβατήρια έθιμα

Ρίχνει στη χύτρα όλο μαζί το στάρι
Τα σύμφωνα μετά.
Τά 'χει μουσκέψει αποβραδίς
στα όνειρα της μνήμης.
Τα ανακατεύει ελαφρά για να υποταχτούν
στων φωνηέντων την αιμάτινη γενιά
τη φύτρα της φωνής.

Σε άσπρη πετσέτα στεγνώνει το στάρι
από τα δάκρυα.
Τα καρυκεύει με θαυμαστικά,
τελείες, εισαγωγικά και άλλα
στίξεως σημεία.
Τα σερβίρει στο ιβουάρ τραπεζομάντιλο
της άγραφης σελίδας.

Τηρώντας τά κατά παράδοση διαβατήρια έθιμα
τα μοιράζει σιωπηλά όπως η μάνα την ανάσταση
κεράκια αναμμένα
για τους κεκοιμημένους.


Χρυσούλα Παπακυριάκου
από τη συλλογή Των γραμμάτων, 2017