Η φωνή

Κόκκινο/ είπε η φωνή/ στην αποβάθρα./ Δώστε μου λίγο κόκκινο ν'αντέξω./ Χαλάει ο καιρός του λιμανιού/ σε λίγο το γαλάζιο θα παγώσει/ παλίρροια δεν έρχεται ποτέ/ υπάρχουν κόκαλα σε τούτη την ακτή/ στεγνώνουν αργά και ξεθωριάζουν/ Ούτε φιλί μπορεί να τ' αναστήσει./ .............................................................................. Κόκκινο/ είπε η φωνή/ στους επιβάτες/ που λάθρα σαν στοιχειά ακολουθούσαν/ με μάσκες από όνειρα σκισμένα./ Τι με κοιτάτε απ' τις άγονες ρωγμές;/ Με ζώνουν κιόλας οι νιφάδες της σιωπής./ Δώστε μου λίγο κόκκινο/ να με πυροβολήσω// ............................................................................. Χάρης Μελιτάς// από τη συλλογή Τέσσερις ενοχές, 2021

Προνομιούχος

Μεγάλη τύχη/ είπε ο ισοβίτης./ Εδώ είμαι ακόμα ζωντανός./ Μπορώ να γεύομαι το φως απ' τον φεγγίτη/ να εξομολογώ τους δεσμοφύλακες/ να καταστρώνω σχέδια διαφυγής/ ν' αποστραγγίζω τις αόρατες πληγές μου/ στο σκοτάδι.// ............................................................................ Απ' έξω ζούνε μόνο πεθαμένοι.// ......................................................................... Χάρης Μελιτάς// από τη συλλογή Τέσσερις ενοχές, 2021

Ανακαίνιση

Θέλω ν'αλλάξω/ όλους τους καθρέφτες μου./ Έχουν γεράσει.// ......................................................................... Χάρης Μελιτάς// από τη συλλογή Τέσσερις ενοχές, 2021

Ίλιγγος

Τι ευγενικό εκ μέρους σου./ Απότομα, βέβαια, αλλά τουλάχιστον/ έγκαιρα μ’ άφησες να πέσω,/ προτού ανέβω ακόμα πιο ψηλά,/ παράτολμος κι αδέξιος μουσικός/ σε νότες φευγαλέων αστεριών.// ............................................................................. Πάλι καλά ─ χτύπησα λίγο μόνο./ Σηκώθηκα γρήγορα κι αναγνωρίζω/ ότι έτσι γίνεται συνήθως. Τελεία και παύλα.// .............................................................................. Γιατί όμως, τόσους μήνες μετά,/ να υποφέρω ακόμα από ιλίγγους;// ......................................................................... Νίκος Παπάνας// από τη συλλογή Σε ανακηρύσσω νικήτρια, 2021

Carpe noctem

Αν ο τίτλος μου σας παραπέμπει/ σε κάποιο θεότρελο πάρτι,/ φοβάμαι ότι θ’ απογοητευθείτε./ Δεν έχω κοκτέιλ, χορό και μουσική./ Ουσιαστικά δεν έχω ούτ’ εσένα/ ─ ας μην κοροϊδευόμαστε.// ........................................................................... Τουλάχιστον, όμως, μπορώ να σε σκέφτομαι,/ να ξανακούω τις συζητήσεις μας,/ ν’ ακούω κι άλλες νέες που δεν έγιναν/ (κι ούτε θα γίνουν),/ να σου μιλώ μ’ ένα χαζό χαμόγελο,/ ποδοπατώντας την απουσία,/ να σου μιλώ, μα όχι πια με λυρική φωνή ─/ γυμνή η ψυχή μου να τυλίγεται/ σ’ αυτήν τη λευκή σελίδα που όλο γεμίζει/ τρεμάμενα γράμματα/ στο χρώμα της νύχτας.// ........................................................................... Νίκος Παπάνας// από τη συλλογή Σε ανακηρύσσω νικήτρια, 2021

Έμαθα μαζί σου

Έμαθα μαζί σου πώς είναι να περιφέρεται, φορώντας ένα φριχτό κουρελιασμένο σεντόνι, σ’ όλες τις κάμαρες της ψυχής μου, να μου τρίζει τα κίτρινα δόντια του, κι ασταμάτητα να με τρυπά με χιλιάδες καρφίτσες το ανομολόγητο δίλημμα.// ............................................................................ Έμαθα μαζί σου να κρατώ ευλαβικά σ’ ένα σκαλιστό παλιό πειρατικό σεντούκι τα λάφυρα της προσμονής.// ........................................................................ Έμαθα μαζί σου πως τα λόγια που δεν είπαμε δε χάνονται, πεισμώνουν, και μεταμορφώνονται στα πιο αγκαθωτά, μα και πιο κόκκινα, τριαντάφυλλα.// ................................................................................ Νίκος Παπάνας// από τη συλλογή Σε ανακηρύσσω νικήτρια, 2021

Το ρολόι μου

Το ρολόι μου/ το κουρντίζω κάθε μέρα./ φοβάμαι μη σταματήσει.// ............................................................................. Οι δείκτες του μου θυμίζουν τα χέρια σου./ Εννέα και τέταρτο:/ Θέση μπαλέτου.// .......................................................................... Άψογο το κυκλικό του σχήμα./ το φιλοτέχνησαν οι θύελλες/ σαν την τρομαχτική ομορφιά σου.// .......................................................................... Αφουγκράζομαι το χτύπο του./ πώς θ’ ακουγόταν η ανάσα σου,// αν ήσουν εδώ;// ............................................................................. Το φορώ πολύ σφιχτά./ δεν ωφελεί ─/ δε νιώθω το άγγιγμά σου.// ............................................................................. Το βγάζω πάλι,/ το κρατώ και το κοιτώ:/ Είναι πρόσωπο, είναι πράγμα, είναι πρόσωπο.// .......................................................................... Ωστόσο, το κουρντίζω κάθε μέρα/ το ρολόι μου.// .......................................................................... Νίκος Παπάνας// από τη συλλογή Σε ανακηρύσσω νικήτρια, 2021

Ανεξημέρωτο φιλί

Ανεξημέρωτο φιλί, σπαθάτο βλέμμα,/ ευγενικός κεραυνός.// ........................................................................... Πάλι κερδίζεις και με κερδίζεις./ Πάλι χάνω και τα χάνω.// ........................................................................... Χλωρό λιβάδι σ’ άλλο ημισφαίριο,/ υπερηχητικός καλπασμός.// ............................................................................ Ανεξερεύνητο φιλί, πεσμένη γέφυρα,/ βροχή απαγορευμένα ροδοπέταλα.// ............................................................................ Πώς μαγνητίζεις τα πόδια μου;// ............................................................................ Ακούραστα σ’ αναζητούν,/ θαρρείς κι επιμένουν να χαίρονται/ που οι πέτρες τα ματώνουν/ σ’ αδιέξοδα μονοπάτια./ ............................................................................ Νίκος Παπάνας// από τη συλλογή Σε ανακηρύσσω νικήτρια, 2021

Στην εκπνοή

Οι πόλεις κάποτε τελειώνουν/ Το ίδιο και η θλίψη/ Κανείς δεν μένει για πάντα σιωπηλός/ Θα έπρεπε να φέρω έναν/ εδώ μπροστά σας/ Κάποιον που σαγηνεύτηκε/ από τον τρόμο/ κι όμως διέσχισε όλους τους δρόμους/ χωρίς ποτέ να μάθει ποιος/ ήταν ο σωστός//\ ............................................................................. Δεν έχει νόημα/ Ακόμα και το τέλος φαντάζει δύσκολο// .......................................................................... Φεύγοντας θα φυτέψω έναν σπόρο/ Ίσως βρεθεί και γι’ αυτόν λίγο νερό// .......................................................................... Μαρία Κουλούρη// από τη συλλογή Αστικό ελάφι, 2021

Φυσική ιστορίσ

Γιατί ζούμε/ ρωτούν οι φλέβες καθώς γυαλίζουν/ στον αντίλαλο του σώματος/ Κάθε κορμί μια συνοικία ζωντανών προθέσεων/ Χτύποι και πεταρίσματα σφυγμών/ σκαρφαλώνουν στον μονόδρομο της μέρας/ Συναντούν κάθε λογής παράδοξες συμβάσεις/ Κάποιο φεγγάρι πλάθεται για να χαθεί/ Ένας ήλιος ανατέλλει για να δύσει/ Και το παγκόσμιο νερό αιώνια να τρέχει// ............................................................................... Τι άλλο να πει ο άνθρωπος πως είναι/ αν όχι μια στάλα υγρασίας/ στο φύλλωμα της πρωινής δροσιάς/ κι ένα λιγνό ασήμαντο χορτάρι/ στην πλαγιά του πιο ψηλού βουνού// .............................................................................. Μαρία Κουλούρη// από τη συλλογή Αστικό ελάφι, 2021

Παγκόσμια μοναξιά

Κοιτάζοντας τις πόρτες τα παράθυρα/ τους τσιμεντένιους τοίχους/ τα φώτα των σπιτιών και των δρόμων/ τους άλλους περαστικούς/ τις γάτες και τους σκύλους/ κάθε όχημα στην άσφαλτο/ τα σήματα και τα φανάρια/ τους κάδους απορριμμάτων/ κι οτιδήποτε μπορεί να/ εμφανιστεί στους δρόμους/ συνειδητοποίησε πως το χώμα είναι/ ό,τι πολυτιμότερο υπάρχει πάνω στη γη// ............................................................................. Όταν μεγάλωσε για τα καλά/ κατάλαβε ότι το να περπατάει κάθε μέρα/ σε μια πόλη με χιλιάδες κτίρια/ είναι το ίδιο ακριβώς/ με το ν’ αναζητάει εκείνο το κλαδί/ που θα αντέξει το βάρος του σώματός της// ......................................................................... Μαρία Κουλούρη// από τη συλλογή Αστικό ελάφι, 2021

Ουτοπίες

; ">