No to wracam!
Miało być trochę inaczej, to będzie! Dzisiaj wspominki zawodowe. A, że nijak nie potrafię połączyć Stefana Kisielewskiego z żadnym moim przepisem kulinarnym, będzie tylko o "Kisielu" Stefanie Kisielewskim . Jedzonko w następnym wpisie.
Wspomnienie z początków pracy fotografa czy może trochę fotoreportera.
Kiedy miałem lat dwadzieścia z malutkim okładem, pracowałem w szpitalu na Banacha w pracowni foto. Robiłem zdjęcia w czasie operacji, sekcji i takie tam... ale o tym kiedy indziej. Współpracowałem też (starałem się) z prasą. Ojciec mojego przyjaciela z dzieciństwa pracował w odrodzonym "Po prostu - tygodniku studentów i młodej inteligencji":) Czasem proszono mnie o zrobienie zdjęcia jakiegoś budynku, miejsca itp. Jednak pewnego dnia dostałem zlecenie na sesję portretową Stefana Kisielewskiego "Kisiela".
WOW!
Dostałem adres i datę oraz godzinę (ok. 20.00) o której jestem umówiony. Przed wizytą miałem zadzwonić! Przypomnę tylko, że nie było komórek (heloł to był początek lat 90'.).
Pan Kisielewski mieszkał w Al. Szucha. Wysiadłem z autobusu na Trasie Łazienkowskiej przy Marszałkowskiej. Na górze, na zewnątrz poczty, były automaty telefoniczne na monety. Elegancko, pół godziny przed umówioną godziną wybrałem numer mojego modela... Czyli, była godzina 19.30! O tej godzinie rozpoczynał się Dziennik Telewizyjny (jedyne ówczesne źródło informacji). Kisiel odebrał telefon i od razu otrzymałem ostrą reprymendę. Jak mogę dzwonić w czasie DT?! Przeprosiłem i umówiliśmy się zaraz po. Miałem z 15 minut na wizytę i zdjęcia. Ręce trochę mi się trzęsły, ale efekt został zaakceptowany przez zleceniodawcę.
Do dzisiaj godzina 19.30 źle mi się kojarzy!
Stefan Kisielewski zmarł rok później.
Szkoda ,że komentarzy nie ma. To mi się naprawdę nie podoba.
OdpowiedzUsuńTeraz już są ;)
UsuńDziękuję!