Książki: Całowałam się na wietrze. - Z kim? - Z powietrzem.

Święta świętami - za rok będą znowu. Ale co by się nie działo, zawsze je uwielbiałam. Życzę Wam, Kochani, najlepszych świąt, jakie sobie tylko możecie wymarzyć. Bo marzenia się spełniają. Niech więc one będą wymarzone.

Klasykę warto czytać chociażby dlatego, by przekonać się, jak słabe ma się o niej pojęcie. Z początku „Wielki Gatsby” zapowiadał się jako historia o człowieku wielkim właśnie, fascynującym i będącym kimś całkowicie niezwykłym. I już na początku muszę przyznać, że dlaczego Gatsby został nazwany wielkim, wciąż się nie dowiedziałam. W ten oto sposób poznałam się jednak z Fitzgeraldem, co zdecydowanie można zaliczyć jako pozytyw. „Wielki Gatsby” jest książką niewielkich rozmiarów (moje wydanie jest dodatkowo wzbogacone o zdjęcia z ekranizacji historii z Mią Farrow i Robertem Redfordem), która nie posiada tak naprawdę fabuły. Patrząc na nią z filmowej perspektywy – grupa ludzi snuje się po planie i próbuje rozgryźć, kim jest Jay Gatsby. Ledwie cztery miejsca akcji, dwóch głównych bohaterów, trzy postacie drugoplanowe i dwie trzecio. Reszta to epizodyści i statyści. Przepych przyjęć z lat dwudziestych i ich wewnętrzna pustka. Ciężko wyodrębnić w tej książce jakąś konkretną akcję, ...

Podróże kształcą. A każde kolejne miasto zachwyca – każde czymś innym. Miasta mają swój urok, niezaprzeczalny. O ilu z nich mówi się, że nigdy nie śpią? Czasem wydaje mi się, że ciekawszą wycieczką jest ta w głąb urbanistycznej dżungli niż do rzeczywistego lasu deszczowego. Miasta na każdym kroku zaskakują. Tak samo ta książka. Swoją niedoskonałością. Zacznę od drobnego oszustwa – Nowy Jork i Moskwa wymagają od nas minimum siedemdziesięciu dwóch godzin, dodatkowa doba. Ja bym mogła w nich zamieszkać (jak i dziesiątkach innych – kto wie, może jedno miasto na jeden miesiąc? Kwiecień w Wiedniu, maj w Krakowie, czerwiec w Bergen, lipiec w Londynie, sierpień w Wenecji, wrzesień w Paryżu, październik w Nowym Jorku, listopad w Budapeszcie, grudzień w Singapurze, styczeń w Tokio, luty w Kopenhadze, marzec w Berlinie…), więc to mi nie przeszkadza, jednak skoro książka mówi, że godzin jest czterdzieści osiem, niech będzie tyle i koniec. Poza tym co to za książka o wspaniałych mias...

„Savages” to przewrotny film. Narratorka (grana przez Blake Lively) już na początku zaznacza, że to, iż opowiada tę historię, wcale nie oznacza, że dożyje do jej końca. „Bo to jedna z tych historii”. Na samym początku filmu dowiadujemy się także, że najlepsza marihuana rośnie w Kalifornii i jest ona hodowana przez idealistę (Bena), który nie postrzega jej jako narkotyk w typowy sposób, poniekąd to kocha. Trzecim bohaterem jest Chon – zabójca. Co łączy tę trójkę? Miłość. Bajkowa, perfekcyjna. O. (od Ofelii) kocha ich obu tak samo, oni kochają ją, ale też kochają siebie. Jeden wielki trójkąt miłosny. Niczym ze słonecznej, amerykańskiej bajki. Piszę o tym filmie głównie dlatego, by powiedzieć, że niezwykle mnie zaskoczył. Pierwsze dwadzieścia minut nie było co prawda nudne, jednak zdecydowanie nie spodziewałam się, że po ich upływie „Savages” spodoba mi się tak bardzo. O ile brutalne kino mi nie przeszkadza, seksualne sceny zwykle mi się nie podobają, przynajmniej ich przesyt, ...

Mam pewną kobiecą słabość, do której nie boję się przyznawać – lubię dobre romanse, nawet te nierealne, ale piękne. Lubię miłość, która do mnie przemawia, jest niemal namacalna. Z taką spotykam się w niektórych komediach romantycznych, także w książkach. „Ostatnia spowiedź” będąca jednym z najsłynniejszych polskich opowiadań o zespole Tokio Hotel według niektórych jest na samym szczycie listy romansów idealnych, powieści doskonałych i innych ochów i achów. Czytałam pierwotną wersję, jednak zdecydowałam się podejść do książki, jakby ta historia była mi całkiem obca, jakbym nigdy jej nie czytała, bym mogła opisać moje wrażenia na czysto, bez zbędnych uprzedzeń. I tak też zrobiłam, zaczęłam od poznania zespołu Bitter Grace… Ally wracała z USA do domu we Francji, gdzie miała rozpocząć studia, jednak pech chciał, że jej lot miał opóźnienie i nie zdążyła na przesiadkę. Miała spędzić całą noc na lotnisku, gdzie poznała Bradina. Nie rozpoznała w nim europejskiej gwiazdy, potraktował...

Gdy Anne Rice zapowiedziała, że kończy z wampirami, nie spodziewałam się, że przeczytam jej książkę, która traktuje o wilkołakach. Jeśli chodzi o tę konkretną pisarkę, jestem gotowa przeczytać dosłownie wszystko, co napisała. Kocham ból, który zawarty jest w jej książkach, to poczucie rozliczania się ze sobą samą. Tworzy ona niesamowity klimat, którego nie da się porównać z niczym innym. I wtedy natrafiam na „Dar wilka”, który choć zawiera w sobie wszystkie cechy typowe dla twórczości Rice, jest tak odmienny, że aż trudno to pojąć. Na początku. „Dar wilka” jest książką, która posiada szczątkową fabułę, która jest zaledwie tłem do rozmyślań. To wydaje się być największą, choć niezbyt znaczącą z mojego punktu widzenia. Młody dziennikarz pisze historię wspaniałego domu, który z miejsca postanawia kupić, wdaje się w bardzo krótki romans z jego właścicielką, po czym ona zostaje zabita, a on otrzymuje tytułowy dar. Reuben wykorzystuje go do zwalczania zła i pozyskania miłości. Jak...