Książki: Całowałam się na wietrze. - Z kim? - Z powietrzem.

Sophie Fontanel na dwanaście lat wyrzekła się seksu po bardzo intensywnym mówieniu "tak". Następnie postanowiła napisać książkę, w której opowie o swoich przeżyciach. Muszę przyznać, że mnie to zaintrygowało i bardzo chciałam się z tą historią zapoznać. Dopóki nie przeczytałam pierwszych stron. W tej cieniutkiej książeczce dowiadujemy się o tym, jak to biedna bohaterka postanowiła, że nie będzie mieć z seksem nic wspólnego, bo już nie ma ochoty, a wszyscy dookoła się zastanawiali, czy jest lesbijką. Gdy się okazało, że nie jest, stała się ciekawym towarzyszem małżeńskich wypadów, bo w końcu mąż nie może zdradzić żony z osobą, która seksem nie jest zainteresowana. Niestety Sophie postanowiła oświecać w tej sprawie innych i kilka zainspirowanych nią osób również przestało grzeszyć, bądź wypełniać obowiązki małżeńskie. W pewnym momencie już nikt nie chciał mieć z nią do czynienia. Nie widzę sensu w tej książce. Nie ma przesłania, nie jest powalająco napisana, a historia zwycz...

Z Richelle Mead znamy się od czasów serii o Sukubie. Gdy tylko pojawiła się „Córka burzy”, poczułam się zaintrygowana i oczywiście chciałam ją przeczytać. Pojawiły się dwa problemy: nie chciałam wydawać na nią pieniędzy i nie chciałam czytać ebooka. Na szczęście pojawiła się wymianka, z której zagarnęłam dwie książki, na które miałam ochotę. Po długim czasie – bo po pół roku – zaczęłam w końcu czytać i pochłonęłam ją niemal na raz – zostało mi na pół godziny czytania dnia następnego. Z tego można wysnuć dwa wnioski – książka jest dobra i dobrze się ją czyta. Tak zresztą też jest. Po Sukubie i moim zakochaniu w nim autorka miała wysoki próg, którego nie udało jej się przekroczyć, ale uważam, że ta seria sprawi mi równie wiele przyjemności. Ostrzegam, że od drobnych porównań mogę się nie powstrzymać. Kim jest bohaterka, nie jest żadną tajemnicą – zdradza to tytuł, dlatego uważam, że ciężko zaspojlerować. Ona sama jeszcze o tym nie wie, choć każdy inny zdaje się mieć więcej ...

Muszę przyznać, że Clive Cussler mnie zaskoczył. Nigdy wcześniej nie miałam do czynienia z jego książkami i nie wiedziałam, czego się spodziewać. Ale to, co dostałam, przerosło moje oczekiwania. A może by nie przerosło, gdybym pokusiła się wcześniej o przeczytanie opisu. Clive Cussler raczy mnie w tej powieści (kryminalnej? przygodowej?) rudowłosą kobietą o niezwykle ciekawej osobowości. Ale nie, nie ona jest główną bohaterką. Jest siostrą pewnego mordercy i złodzieja, który nie ma skrupułów. Ona wprawdzie też nie należy do najbardziej współczujących osób, jednak nie ma w zwyczaju zabijać. Plus dla niej. Główny bohater zaś pochodzi z bogatej rodziny bankierów i jest detektywem. Oczywiście również przystojnym i ponadprzeciętnie inteligentnym. Jak i przestępca. Trafił swój na swego. Muszę przyznać, że po raz pierwszy od dawna pojawił się gdzieś morderca, który mnie nie zachwyca. Może dlatego, że ma zbyt duże ego i nie wie, kiedy przestać. Pozytywny bohater też uważa się za nie wiadom...

Mogę szczerze powiedzieć, że mam lekkiego świra na punkcie tej serii i zorientowałam się dopiero przy trzecim tomie, gdy już było za późno na leczenie się. "Cienie sukuba" to piąta z kolei część, niestety przedostatnia, jak się doszukałam na stronie autorki... Cała seria opowiada o Georginie Kincaid, sukubie, która nie jest zadowolona ze swojego fachu, ma miękkie serce, co sprawia, że nie chce dewastować dobrych duszy i woli do reszty niszczyć tylko te złe, a to i tak w momentach, gdy brakuje jej energii. Gdy do Seattle przyjeżdża autor jej ulubionych książek, zakochuje się w nim, co po jakimś czasie on odwzajemnia. Jednak różnice "gatunkowe" sprawiają, że ich związek jest co najmniej skomplikowany. W dodatku Georgina ma wyjątkowo kiepski rok - ciągle przydarza jej się coś złego i nadprzyrodzonego - to zakochuje się w niej nefilim, a ona pomaga zniszczyć jego siostrę, to uwzięła się na nią Nyx, a to dzieci Nyx w ramach zemsty, a to jeden z bogów rozprowadza nieleg...

Jestem zaskoczona. Nawet bardzo. Wybrałam tę książkę, gdyż opowiadała o kobiecie-dżinnie, zesłanej za karę na ziemię. O dżinnach raczej się nie czyta. Bo co o nich napisać? No właśnie. Napisać serię "Czas wygnania". Na pewien sposób bardzo wyjątkową. Co prawda pierwszego tomu ("Wyklęta") nie czytałam, ale w trakcie tej lektury nie odczułam tego braku. Zresztą podejrzewałam, że co ważniejsze wątki zostaną przypomniane i nie będę miała problemów z wtopieniem się w treść. A pochłonęła mnie naprawdę mocno, nie dając się od siebie oderwać, robiłam to tylko z konieczności i z wielkim trudem. Akcja szła żwawo do przodu, ciągle ktoś się z kimś bił/komuś groził/narażał się na niebezpieczeństwo. Poznałam również nową grupę postaci paranormalnych - Strażników, którzy posiadają władzę nad żywiołami i tworzą jakby swój własny świat w naszym szarym, ludzkim świecie. Dowiedziałam się czegoś na temat dżinnów, ich wyniosłości i braku uczuć. Bo Rachel Caine bardzo dobrze skontrasto...

"Alicji w Krainie Czarów" można nie czytać, ale w świadomości mamy już zakorzenioną małą dziewczynkę, która wpada do króliczej nory, Szalonego Kapelusznika, uśmiechającego się kota, bezwzględną królową i białego królika. Nie wątpliwie za sprawą Tima Burtona nabrała ona czegoś specjalnego, czego nie ma w samej książce. I właśnie czytając "Alicję w krainie rzeczywistości", przypomniałam sobie interpretację postaci w filmie. Wręcz uznałam, że ta książka jest niezbędna do ogarnięcia tego wszystkiego, chociaż nawet nie mam pewności, czy Tim Burton znał historię prawdziwej Alice Pleasance Liddell. Oczywiście książka nie jest biografią. To powieść. Oparta na znanych faktach dotyczących Alicji i Lewisa Carrolla, które autorka wymienia w posłowiu. Melanie Benjamin wypełnia luki w historiach obojga ludzi, nadając ich stosunkom znaczenia. Nie obeszło się też bez niebezpośredniego oskarżenia o pedofilię, na którą zaczęłam po lekturze tej książki patrzeć zupełnie inaczej. Au...

Słyszeliście o Tokio Hotel? Jeśli nie, to odbiór tej książki może być trochę inny niż mój. Jeśli tak, zrozumiecie dowcip. Bo Dorotea de Spirito zadebiutowała właśnie książką o Tokio Hotel. Nie została ona wydana w Polsce, a we Włoszech i Niemczech, gdzie trafiła na listy bestsellerów. "Anioł" jest książką poważniejszą (na ile poważnie może pisać siedemnastoletnia fanka TH - nie żebym się do nich nie zaliczała, ale moja opinia nie jest szczególnie pozytywna względem fanek zespołu, szczególnie po przeczytaniu tej książki), która pozornie nie ma z tym zespołem nic wspólnego. Pozornie, ponieważ osoba choć trochę obeznana w tematyce od razu zauważy, że Guglielmo niezwykle przypomina Billa... A w treści jest cytat z jednej z piosenek zespołu, trochę ukryty, odrobinkę przeinaczony, ale rzucający się w oczy niczym słońce. Tak, muszę przyznać, że jedynym powodem, dla którego tę książkę przeczytałam, był fakt, iż autorka napisała wcześniej powieść o Tokio Hotel. I tyle słowem wstępu....

Anne Rice jest niewątpliwie najlepszą pisarką fantastyki. Z tym, że tego, co ona pisze, nie można nazwać lekką lekturą. Traktuje tematy wampirów czy czarownic śmiertelnie poważnie, doskonale wtapiając je w tło współczesności. Nie każdy jest w stanie przebrnąć przez jej styl, może zanudzić lub zachwycić. Tutaj ciężko o jednoznaczność. Ja osobiście ją uwielbiam, to jedna z moich ulubionych autorek. Dlatego z chęcią sięgnęłam po dzieje czarownic z rodu Mayfair. Wcześniej miałam do czynienia jedynie z wampirami z innej serii, znanej niektórym głównie dzięki filmowi "Wywiad z wampirem" czy "Królowa potępionych" (ten drugi wręcz kocham, a związana z nim historia jest długa i zabawna - z moją mamą w roli głównej, może kiedyś opowiem?). Książka ta opowiada o rodzinie, w której każda kobieta musiała zachować nazwisko Mayfair, ponieważ to było podstawą do dziedziczenia. W latach siedemdziesiątych (kiedy to toczy się akcja książki) rodzina jest bardzo rozrośnięta i kobieta...

Dziwne rzeczy dzieją się na mroźnym archipelagu. Niezwykłe skrzydlate stworzenia latają nad skutymi lodem mokradłami. Zwierzęta albinosy kryją się w ośnieżonych lasach. Białe meduzy jarzą się w głębinach oceanu. A Ida MacLaird powoli zamienia się w szkło... Midas Crook stroni od ludzi. Z pasją uwiecznia na fotografiach swój czarno-biały świat. Dzięki Idzie odkrywa inne kolory. Miłością chcą powstrzymać jej tajemniczą przemianę. Ale czas ucieka nieubłaganie... Ta powieść jest rzadka jak orchidea - piękna i ekscentryczna. Oto opis z okładki. Niesamowity, tak samo, jak tytuł. Okładka jest piękna, przykuwa wzrok. Mówi: Przeczytaj mnie. I gdy tylko ją zobaczyłam na stronie Empiku, wiedziałam, że muszę, po prostu muszę, ją mieć. Jednak gdy dotarłam do Empiku... Rozczarowałam się. Bo z bliska okładka nijaka, papier jakiś niespecjalny... Nie za tę cenę. Dopiero niedawno zobaczyłam w Matrasie, że jest za 9,90. Wtedy wróciłam. Dwa razy się przymierzałam do kupienia jej. I nie żałuję. Je...

O czym pisałaby Plotkara sto lat temu? Zapewne o wydarzeniach, które dzieją się w książce Anny Godbersen. Kiedy zobaczyłam tę książkę, od razu wiedziałam, że muszę ją przeczytać. Na moje szczęście wyprzedaże w Matrasie idą po mojej myśli i nabyłam egzemplarz tej książki za niecałe dziesięć złotych. Z początku się rozczarowałam, że znalazłam ją w koszu z książkami dla nastolatek. Coś we mnie się zbuntowało i na chwilę się zawahałam, czy ją kupić. W końcu ją wzięłam. Akcja książki rozgrywa się w roku 1899 na Manhattanie. Rozpoczyna się od pogrzebu Elizabeth Holland - gwiazdy wyższych sfer - idealnej, pięknej, o nieposzlakowanej opinii. Po śmierci jej ojca wszystko dzieje się nie tak, jak powinno. Matka ciągle przekonuje ją do znalezienia sobie męża, po jakimś czasie okazuje się też, że stoją na skraju bankructwa. Elizabeth zostaje zmuszona do poślubienia Henry'ego Schoonmaker'a - łamacza dziewczęcych serc, hulaki, osoby nieprzejmującej się cudzymi opiniami. Żadne z nich nie jest ...

Ciężko mi określić, co sądzę o tej książce. Już od pierwszych słów naszło mnie skojarzenie z "Procesem" Kafki. Równie groteskowy i irracjonalny, jednak w przeciwieństwie do "Procesu", miś wie bardzo dokładnie, o co został oskarżony. 9678 idiotycznych zarzutów, na świadków oskarżenia byli powołani m. in. Jan Apostoł i Wyrocznia Delfijska. Winkie (czyli nasz bohater) wybrał sobie jako obrońcę adwokata o, jakże wiele mówiącym, nazwisku Niewygrał. Proces jest przeplatany wspomnieniami Winkiego. Poznajemy historię jego życia. Potem dochodzi do aresztowania i wytoczenia tysięcy zarzutów, których część wyklucza się nawzajem. Jednym z ciekawszych świadków (oprócz Jana cytującego tekst Apokalipsy) jest dwudziestokilkuletnia dziewczyna, która opowiada, jak to pracowała przed stoma laty w hotelu, gdzie Winkie zmuszał chłopca do sodomii. Historia jest dziwna. Z wielkimi problemami przebrnęłam przez nią. Zaczęło robić się ciekawie dopiero od momentu porwania Małej Winkie, czyli ...