Książki: Całowałam się na wietrze. - Z kim? - Z powietrzem.

Flavię de Luce zna chyba każdy – przynajmniej z widzenia. Po boomie na nią, jaki zapanował jakiś czas temu na blogach, ciężko nie kojarzyć przynajmniej, kim ona jest. Wtedy nie dałam się ponieść modzie i na swoją przygodę z jedenastoletnią chemiczką Flavią poczekałam dłuższy czas. Dziewczynka postrzega świat poprzez chemię – to jest chyba najlepsza część książki, a może cecha. Ja sama w wieku jedenastu lat marzyłam (oprócz otrzymania listu z Hogwartu), by być chemikiem, mieć laboratorium i przeprowadzałam różne eksperymenty (w wyniku jednego podpaliłam kiedyś stół, ale wiem o tym tylko ja). Raz stworzyłam nawet różowy atrament! Ale Flavii nie zadowalają takie dziecinne zabawy. Ona zajmuje się czymś poważniejszym – truciznami. Muszę przyznać, że właśnie ta jedna rzecz mnie przyciągała do „Zatrutego ciasteczka”. I opis, i recenzje. Jednak moje własne spotkanie okazało się mniej fascynujące. Pół książki było miło, ale ciągnęło się niczym krówka mordoklejka i ciężko było rusz...

W swoim czasie miałam fazę na filmy o płatnych mordercach (kilka lat temu to był jeden z moich wymarzonych zawodów). Gdy obejrzałam już wszystko, do czego miałam dostęp, mama mi powiedziała, żebym obejrzała "Nikitę". Uwielbiała ten serial, a film, na którego podstawie serial został nakręcony, uważała za tragiczny (niestety nie udało mi się go jeszcze zobaczyć). Skorzystałam z tego, że udało mi się znaleźć "Nikitę" i przez ostatnie parę miesięcy oglądałam kolejne odcinki. Nie będę się rozdrabniać. Nie będę opisywać poszczególnych odcinków czy sezonów. Było ich pięć. Za naprawdę dobry uważam tylko pierwszy. Później było to naciągane i serial, który powinien być nieprzewidywalny, dla mnie stał się jasny i klarowny. Jedynie głównego wątku - kim jest Nikita i kto jest jej ojcem - nie udało mi się ogarnąć. Ale to ujawniało się dopiero pod sam koniec. Nikita została oskarżona o zbrodnię, której nie popełniła. Trafiła do supertajnego miejsca zwanego Sekcją 1 - organizacji w...