Książki: Całowałam się na wietrze. - Z kim? - Z powietrzem.

W latach dziewięćdziesiątych, na które to przypadało moje dzieciństwo, głośno mówiło się o sektach. Temat ten mocno mnie zajmował, gdyż moja rodzina ciągle mówiła, że zostanę porwana przez sektę, czy inne tego typu frazesy (za komuny porywała "czarna wołga", a w dzisiejszych czasach - jak to w ogóle brzmi! - pedofile, czy sprzedawcy organów). Bałam się i zastanawiałam nad funkcjonowaniem tych organizacji, ale tak naprawdę nie wiedziałam nic. Nie tak dawno temu ten temat pojawił się na nowo w moim życiu i postanowiłam przeczytać "Ofiarowaną", która jest historią życia dziecka urodzonego i dorastającego w sekcie scjentologów. Opis wydawnictwa mocno uogólnia całą historię i kondensuje ją tak, że nie ma ona niemal nic wspólnego z właściwą opowieścią Jenny Miscavige Hill. Informacje, które ważne są dla tej książki, nie zostały tam praktycznie zawarte. Miscavige urodziła się w sekcie, a jej rodzina znajdowała się tam już od paru pokoleń, dlatego bohaterka nie zaznała n...

Po obejrzeniu ekranizacji bardzo chciałam przeczytać książkę Colina Clarka „Mój tydzień z Marilyn”. Sama ekranizacja w pierwszej chwili mnie zachwyciła, za drugim razem podeszłam do niej ostrożnie i zaczęłam dostrzegać wszystko, co mnie w niej później irytowało. Z książką miałam podobnie – była dla mnie niczym trzecie podejście do filmu. Zacznę od wad – książka wydaje się malutka, z za dużymi literami, które mają wypełnić puste strony oraz stanowczo za krótka. Z zalet wymienię okładkę [filmową]. Tyle na gruncie materialnym. Zaraz przychodzi treść, która jest o tyle bardziej skomplikowana, że totalnie w nią nie wierzę. Colin Clark twierdzi, że nie mógłby jej wydać za życia MM. Wydawca obiecuje książkę „o czymś bardziej intensywnym i intymnym niż seks”. A ja obiecywałam sobie coś o prawdziwej Marilyn, a raczej Normie Jeane ukrytej za maską gwiazdy. Dostałam tylko gwiazdę. I wrażenie, że czytam kolejną książkę, która powstała tylko dlatego, że legenda Marilyn Monroe wciąż je...

Od dłuższego czasu nie czytałam książki, która by mnie tak mocno zafascynowała. Możliwe, że potrzebowałam do odreagowania czegoś prawdziwego i obrzydliwego, czego nie powinno się czytać przy jedzeniu (ja jadłam w trakcie lektury, choć zapewne wiele osób nie byłoby w stanie), co wciąga i przenosi do zupełnie innego świata. Dla niektórych może rzeczywistości alternatywnej – świata, gdzie niemal każdego dnia ktoś umiera, ktoś kogoś zabija, a ktoś inny własnymi rękami „grzebie” w zwłokach, by się czegoś o ich śmierci dowiedzieć. Ktoś kładzie je na betonie i obserwuje jak gniją, pokrywają się robactwem, odpada z nich skóra… dobrze, na chwilę wystarczy apetycznych opisów. „Trupia farma” to nie tylko tytuł tej książki i potoczna nazwa autentycznego miejsca badań nad zwłokami. To także tytuł kryminału Patricii Cornwell, która przyczyniła się do rozsławienia trupiej farmy i która napisała przedmowę do książki. Fragment podtytułu jest także fascynujący i piękny „gdzie zmarli opowiadają swoje...

Na początek mam jedno pytanie: dlaczego w odstępie czterech miesięcy zostały wydane w Polsce dwie biografie Chanel? Rozumiem wysyp literatury dotyczącej Marilyn Monroe, ponieważ w tym roku mija pięćdziesięciolecie jej śmierci. Ale Chanel? Zwykle kilka pozycji dotyczących jednego tematu ma jakiś cel, jednak w tym wypadku nie wiem jaki. Oczywiście nie zaprzeczę, iż jest jedną z najsłynniejszych kobiet świata, ikoną mody i legendą. Jej perfumy nr 5 zna każdy, tak samo jak styl jej ubrań. Niestety tylko osoby interesujące się modą znają jej historię – wiedzą, że Chanel miała więcej kochanków niż lat, że była oskarżona o kolaborację w czasie wojny, że sama kreowała własną historię, dlatego o latach jej dzieciństwa wiele nie wiadomo. Gabrielle chciała osiągnąć niezależność, być wolna i wyzwolić kobiety. Ubiór nie miał tworzyć osobowości, miał być dla niej jedynie tłem. Kobieta, która zaprzeczała sama sobie; niezwykle silna i pewna siebie. I samotna. Jak większość wielkich umysłów. Bo Cha...

Tom 1 - "Nie jestem seryjnym mordercą" John ledwie miesiąc wcześniej zabił po raz pierwszy, a tu nagle okazuje się, że w ślady za poprzednim mordercą podąża kolejny, który zostawia mu wiadomości – dość brutalne, z ranami po nakłuciach oraz porażeniu prądem. W tym samym czasie John decyduje się zaprosić dziewczynę na randkę (co jego mama kwituje ironicznym „Pomyśleć, że jedyny członek tej rodziny, który ma normalny związek, to socjopata”). Sytuacja rodzinna się komplikuje, społeczna także, uczuciowa się rozwija… a John dodatkowo musi się zająć kolejnym problemem. Kolejnym mordercą. Emocje sięgają zenitu. Nie mogłam się doczekać drugiej części. I muszę przyznać, że faktycznie skumulowało się tutaj wiele uczuć – począwszy od zamieszania w miasteczku aż po mordercze zapędy Johna. On jak zwykle pakuje się w kłopoty związane ze swoimi zainteresowaniami, które dotyczą – należy przypomnieć – seryjnych morderców. Może przez całą pomieszaną sytuację książka była mniej zabawna. Bo...

 Rodzina to twór bardzo dziwny. Składa się z poszczególnych osób, które są ze sobą połączone na różne sposoby. Czym naprawdę jest rodzina? Jak ją zdefiniować, by niczego nie pominąć? Czy jest to możliwe? Właśnie kwestia rodziny zastanawiała mnie w trakcie lektury tej książki. Bo mamy tu ojca, którego nigdy nie było w domu. Dziesięcioletnią córkę, która ma dziwne pomysły, ciężko zrozumieć jej sposób myślenia, nadążyć za nią. Jest również niania i pomoc domowa w jednym. Zaraz jednak okazuje się, że istnieje również przebojowa matka, która znajduje się w śpiączce. Potem odkrywamy istnienie siedemnastoletniej córki – zbuntowanej i nieposkromionej. Akcja… nie powiedziałabym, że tak naprawdę tutaj jest szczególnie zarysowana. To powieść o odnajdywaniu więzi, tworzeniu rodziny z części, które dostajemy. Ojciec musi poznać córki, córki muszą zrozumieć pewne rzeczy. Nauczyć się kochać, wybaczać i akceptować to, co przynosi los. To nie jest prosta droga. Jednak książka jest bardzo prost...