Książki: Całowałam się na wietrze. - Z kim? - Z powietrzem.

Jest to historia o papierowych kółkach. I zwierzątkach, najczęściej tych wodnych, bo w końcu kaczuszka wodę lubi, prawda? Paradoksalnie nawet papierowa. A Omi nie dość, że papierowa, to jeszcze niezwykle ciekawska! I stąd właśnie tytuł. A że Omi jest ciekawska, przekonali się już jej rodzice, gdy bardzo nie chciała wykluć się z jajka, bo jest tam tak interesująco i tylu rzeczy jeszcze nie widziała! Omi jest bardzo sympatyczną kaczuszką, która pomaga odkrywać świat zwierząt, ich podstawowe zwyczaje (np. chodzenie raków tyłem), bądź związki frazeologiczne ("gdzie raki zimują"). Omi bez strachu wędruje przez świat, chłonąc o nim jak najwięcej informacji. Bardzo ciekawie jest przedstawiona sama historia. Przygody Omi są napisane prozą, zaś o zwierzętach, które spotyka ona na drodze, czytamy wiersze. Język nie jest bardzo prosty, ale też nie skomplikowany, dzięki czemu i starsze dzieci nie powinny się poczuć znudzone (ja na pewno nie byłam). Zaś do wydania dołączony jest worec...

Z. wcisnęła mi tę książkę do ręki i powiedziała: "Przeczytasz ją w dziesięć minut, ale jest cudowna". W myślach wzruszyłam ramionami i spakowałam do torebki. Od początku kojarzyłam tę książkę, po samym tytule. Co prawda z innej książki (podejrzewam, że Rani Manicka napisała o niej w "Dotknięciu ziemi", jednak nie mogę znaleźć stosownego fragmentu), mimo to znałam. To książka dla dzieci. Jest piękna, prosta i cudownie prawdziwa . A chodzi w niej właśnie o prawdziwość . Opowiada o tytułowym Króliku, który nie wie, co to znaczy być Prawdziwym. Jednak w pudełku z zabawkami spotyka Zamszowego Konia, który jest stary, wyleniały i jest Prawdziwy. Tłumaczy mu to. Królik z początku woli być piękny niż Prawdziwy, ale później, gdy zaczyna się przemiana, nie zależy mu na tym. Docenia miłość chłopca, który uczynił go Prawdziwym. Książeczka naprawdę jest króciutka. Ale zakochałam się w niej, będę chyba musiała ją sobie kupić. Każde dziecko powinno poznać historię Aksamitnego ...

Dlaczego w ogóle sięgnęłam po tę książkę bez wątpienia skierowaną do uczniów podstawówki? Głównie dlatego, żeby jednemu z takowych uczniów udowodnić, że przeczytanie tej książki w godzinę to nie jakiś ekstremalny wyczyn i jeśli on ją sobie poczyta, to od tego nie umrze. Bo przeczytać i tak musiał. Jest to drugi tom z serii o Hot Dogach - chłopcach, którzy całkiem przypadkiem okazali się członkami agencji zwalczania kosmitów. A właściwie tylko znaleźli telefon należący do prawdziwych agentów i zostali za nich uznani. Czwórka chłopców jest bardzo niesforna. A tym razem zostają prawie wyrzuceni ze szkoły za pomysł konkursu bekania w rytmie piosenek. Na szczęście dla Popcorna - ich przełożonego - to żaden problem. I tak mają misję, więc zrobienie z nich najlepszych uczniów na świecie to rzecz najprostsza pod słońcem. Więc chłopcy lądują na Olimpiadzie Einsteina, żeby pokonać kosmitów, idiotyczne pytanie olimpijskie i uratować uczniów-geniuszy. Książka jest przezabawna (żeby ktoś widz...

Patelnia :D. Byłam święcie i pesymistycznie przekonana, że wytwórnia Disneya ma lata świetności dawno za sobą, czyli mniej więcej od roku 2004, gdy wyszła "Mulan 2". Nagle świat opanowały Hanny Montany, High School Musicale i inne tego typu rzeczy, które odpowiadają może nowoczesnym dzieciom, a nie takim starym disney'owskim wyjadaczom, jak niżej podpisana. Do starszych animacji mogę wracać w nieskończoność, a nowe są na raz, góra dwa. I tutaj zaskoczenie. Swoimi magicznymi włosami związała mnie Roszpunka. Trzyma patelnię nad moją głową, gotowa mi przyłożyć, gdybym tylko postanowiła napisać, że "Zaplątani" to porażka. Więc postaram się być łagodna... Zachwyciło mnie to! Naprawdę! Aria mogła mówić, jakie to nie jest wspaniałe, ale przekonałam się na własnych okularach, że nie kłamała, a wytwórnia jej nie zapłaciła za cudowną recenzję (a może mi też zapłacili?). Roszpunka jest słodką blondyneczką z gigantycznymi zielonymi oczami i włosami długości ładnych ki...

"Ptaszek, dzwonek i ja" to jeden z wierszy reprezentujący zbiór (chociaż niestety nie pełny) twórczości japońskiej poetki dziecięcej Misuzu Kaneko. Misuzu przedstawiła w swoich wierszach świat widziany z perspektywy dzieci. Świat bez upiększeń i pozorów. Świat pełen magii w najpospolitszych rzeczach, którą tylko należy odkryć. Ciężko doszukiwać się w tych wierszach wybujałych walorów. Są to wiersze proste, niczym nieupiększone. Zmuszające do przemyśleń nad miejscem, w którym żyjemy. Nad znaczeniem natury, rodziny, miłości, przyjaźni, Boga, samotności... I dziecięcej filozofii. Dzieła te są subtelne, czasem można powiedzieć, że naiwne - ale to samo można powiedzieć o dzieciństwie. Czasem prawdziwość wrażeń, nie skalana konwencjami, staje się dla dorosłych osób objawieniem. I ja też na to patrzyłam w ten sposób, chociaż wciąż jestem gdzieś na granicy bycia dzieckiem z całego serca i osoby dorosłej, rozważnej. Te wiersze pomogły mi popatrzeć na świat z perspektywy już niemal...

Któż nie słyszał o tej książce? To chyba jedna z najciekawszych lektur w szkole podstawowej, po którą sięgnęłam dopiero wiele lat później, nic sobie nie robiąc z obowiązku czytania niektórych tekstów. To nie był najlepszy pomysł, chociaż nie wiem, czy wtedy bym ją tak bardzo doceniła. Adam zostaje wysłany do szkoły pana Kleksa. Jest to miejsce pełne osobliwości, gdzie królują bajki oraz różne fantastyczne wydarzenia. Chłopiec opowiada nam o tym, co się tam dzieje. O szklanych kulkach, z których tworzy się posiłki; powiększającej pompce; uczniach, których imiona zawsze zaczynają się wyłącznie na literę A; szpaku Mateuszu, który wymawia tylko końcówki wyrazów; drzwiach do bajek; lusterkach snów; sennych pastylkach. Poznajemy również samego pana Kleksa, który jest wielkim miłośnikiem piegów i uczy... właściwie uczy bycia dobrym dzieckiem. Dzieckiem w kolorowej krainie pełnej tajemnic i ciekawych wydarzeń. Jest to opowieść niesamowicie barwna i ciekawa. Każde dziecko powinno ją obowiązkowo...

Rodzice małego Wilczusia uznali, iż jest zbyt grzeczny. W związku z tym wysłali go do szkoły złego Stryjca-Złyjca. Wilczuś ma się tam nauczyć, jak być Bardzo Złym Wilkiem. Bajkowa kraina, w której wilki mówią, zachowują się po części jak ludzie i chcą być Złe. Wilczuś tak naprawdę jest Dobrym wilkiem, jednak oznacza to, że jest zakałą rodziny. Nie umie znaleźć drogi na mapie, gdy próbuje dotrzeć do szkoły Złyjca, a gdy w końcu trafia do celu, stryj zatrzaskuje mu drzwi przed nosem. Wilczuś w tym momencie wykazuje się sprytem i zmusza starego wilka, żeby wpuścił go do środka. Świetna książka dla dzieci, która pokazuje, co jest dobre, a co złe i jak się kończy bycie Bardzo Złym Wilkiem. Można się przy niej zdrowo uśmiać, dlatego nie wrzucałabym jej do worka "tylko dla dzieci". Przygody Wilczusia są przeurocze. Popełnia błędy, ufa za bardzo, co się dla niego źle kończy, ale jednocześnie potrafi dokazać. Na końcu zaskakuje czytelnika swoim zachowaniem. Warto przeczytać. Przykaza...