Åke Edwardson, Taniec z aniołem

„Taniec z aniołem” to pierwsza książka cyklu o komisarzu Eriku Winterze, a moja druga próba „zaprzyjaźnienia się” z tym bohaterem. Wcześniej przeczytana przeze mnieksiążka specjalnie mnie nie porwała.

Omawiany dziś przeze mnie kryminał rozpoczyna się, gdy w skromnym hotelu w południowym Londynie policja odnajduje zwłoki młodego Szweda. Wkrótce potem, podobne morderstwo ma miejsce w Göteborgu. Krwawe ślady każą przypuszczać, że w hotelowym pokoju odbył się makabryczny taniec. Komisarz Erik Winter i jego współpracownicy rozpoczynają śledztwo...

W "Tańcu z aniołem" pierwsze skrzypce gra Erik Winter, którego wyszukany styl życia i dość kosztowne przyzwyczajenia mamy okazję poznać przy okazji prowadzonego dochodzenia. :) Winter ma 37 lat, jest kawalerem celebrującym komfort i elegancję, na co pozwalają mu posiadane zasoby finansowe. Ma kochankę, rodziców, którzy wybrali emeryturę w słonecznej Hiszpanii, lubi muzykę Coltrane i generalnie jest snobem. :) Czemu tak dużo piszę o Winterze? Ano, autor zdecydowanie więcej uwagi poświęca osobie komisarza niż prowadzonemu przezeń śledztwu.

Akcja tego kryminału toczy się dość niespiesznie. Komisarza zajmuje sporo spraw, czytelnik może w pełni docenić snobistyczne upodobania komisarza. Poznajemy również problemy jednego z jego policyjnych współpracowników, którego rodzina ma się „na dniach” powiększyć, a on jest wciągany coraz mocniej w penetrowany przez siebie nocny świat Göteborga. Ciekawym elementem książki jest komitywa Wintera z jego londyńskim kolegą i ich bezpośrednie kontakty. Stuart MacDonald jest w tym samym wieku co Winter i na zasadzie kontrastu stanowi pewne jego dopełnienie. Zresztą ich współpraca będzie się chyba przewijać w kolejnych częściach cyklu. Jednak podczas londyńskiej eskapady opisanej w „Tańcu z aniołem”, Winter bardziej koncentrował się na wizytowaniu ulubionych sklepów niż na śledztwie, a przynajmniej miałam takie wrażenie. :)

Sprawca zostaje w końcu odnaleziony, a sprawa rozwiązana, ale czy to na pewno zasługa tego sennego śledztwa? Erik Winter – w przeciwieństwie do typowego detektywa z poharatanym życiem osobistym – jest dość uporządkowanym człowiekiem i może dlatego jego perypetie nie przykuły mnie do fotela. Może brakuje mi jakiegoś łobuzerskiego ognika w jego oczach, jakiejś usprawiedliwionej okolicznościami niesubordynacji? 

Mam jednak na uwadze, że „Taniec z aniołem” to pierwsza część cyklu i autorowi zależało na prezentacji głównego bohatera cyklu, który odróżnia się swoim uporządkowaniem i ustabilizowanym życiem od życiowych rozbitków, którzy zaludniają wiele książek autorstwa najlepszych kryminalnych piór. Może dlatego cykl ten odniósł sukces w Szwecji. Moim zdaniem jednak, tempo akcji pozostawia sporo do życzenia. Niemal zupełnie brak opisów, autor koncentruje się na dialogach, często rwanych i to mi przeszkadzało w odbiorze. Często podczas lektury miałam wrażenie pewnego niedoinformowania, „dziur” w przekazie tekstowym.

Nie skreślam jeszcze tego cyklu i jego bohatera, ale uczciwie przyznaję, że „Taniec z aniołem” mnie nie wciągnął. :)

Książka ta została wyróżniona nagrodą Szwedzkiej Akademii Kryminału w 1997 r. jako najlepsza powieść kryminalna roku (nie ukrywam, to mnie dziwi). Książki Åke Edwardsona o Eriku Winterze rozeszły się w milionowych nakładach, zostały przełożone na 20 języków, a także zekranizowane przez szwedzką telewizję.

Cykl Edwardsona obejmuje 10 powieści kryminalnych:

Taniec z aniołem (Dans med en ängel), wyd. oryg. 1997,
Wołanie z oddali (Rop från långt avstånd), 1998,
Słońce i cień (Sol och skugga), 1999
Niech to się nie kończy (Låt det aldrig ta slut), 2000,
Niebo to miejsce na ziemi (Himlen är en plats på jorden), 2001,
Kamienny żagiel (Segel av sten), 2002,
Pokój numer 10 (Rum nummer 10), 2005,
Najpiękniejsza kraina (Vänaste land), 2006,
Prawie umarły (Nästan död man), 2007,
Ostatnia zima (Den sista vintern), 2008

Åke Edwardson (ur. 1953) – szwedzki autor powieści kryminalnych, wcześniej wykładowca na Uniwersytecie w Göteborgu. Edwardson pracował m.in. jako dziennikarz i rzecznik prasowy ONZ. Za swoje dwie książki otrzymał nagrody za najlepszą szwedzką powieść kryminalną („Taniec z aniołem” i „Niebo to miejsce na ziemi”).







Moja ocena: 3,5 / 6


Autor: Åke Edwardson Tytuł oryginalny: Dans med en angel
Wydawnictwo: Czarna Owca
Seria: Czarna seria
Tłumacz: Alicja Rosenau
Rok wydania: 2010
Liczba stron: 432
 

Åke Edwardson, Niebo to miejsce na ziemi

Nie każdy skandynawski kryminał musi się podobać … Ten akurat, stanowiący trzeci tom cyklu o komisarzu Eriku Winterze, lecz w Polsce wydany jako pierwszy, mnie nie zachwycił.

Do różnych komisariatów policji w Göteborgu nadchodzą co jakiś czas zgłoszenia, że nieznajomy mężczyzna zaczepia małe dzieci i proponując słodycze, zwabia je do samochodu. Ponieważ nie dochodzi do przestępstwa, zgłoszenia są ignorowane. Jednak pewnego dnia z placu zabaw zostaje porwany kilkuletni chłopczyk. Kiedy się odnajduje, jest przerażony i mocno poturbowany. Komisarz Erik Winter, który prowadzi śledztwo w sprawie serii brutalnych napaści na młodych mężczyzn, zaczyna podejrzewać, że między obiema sprawami istnieje związek. Tuż przed Wigilią Bożego Narodzenia porwane zostaje kolejne dziecko. Tym razem przepada bez wieści. Okres świąteczny zmienia się w prawdziwy koszmar dla komisarza, który wie, że musi działać błyskawicznie.

Komisarz Winter to całkowite przeciwieństwo detektywów ze zwichrowanym życiem osobistym: żyje w partnerskim i szczęśliwym związku z lekarką, mają kilkuletnią córkę. Komisarz za najlepszy okres w swoim życiu uznaje czas, kiedy przebywał z dzieckiem na urlopie tacierzyńskim. Nie jest on jakąś szczególnie charakterystyczną postacią, lecz nie ze względu na uregulowane życie osobiste J, a raczej z powodu niezbyt sprecyzowanej wizji autora tego kryminału.

Pierwszy raz zetknęłam się z pisarstwem Åke Edwardsona i stworzonym przez niego bohaterem i muszę przyznać, że miałam pewne kłopoty z rozpoznaniem poszczególnych detektywów współpracujących z Winterem. Zanim przyporządkowałam nazwiska do zasygnalizowanych cech charakterystycznych trochę czasu minęło. Akcja posuwa się naprzód poprzez rwane, szybkie dialogi. Opis rzeczywistości też jest raczej przedstawiany w dialogach. Podczas lektury brakowało mi pogłębionego tła obyczajowego – tak charakterystycznego dla kryminałów z północy.

Jeśli natomiast chodzi o tematykę kryminału, to pedofilia dla wszystkich jest tematem budzącym sprzeciw i odrazę. Od kiedy sama zostałam matką te odczucia jeszcze się spotęgowały. Nie znajduję dla pedofilii najmniejszego usprawiedliwienia i nie pasowały mi opisy psychologiczne sprawcy serwowane przez Edwardsona. Nie „kupiłam” tego.

Śledzenie akcji książki nie było łatwe. Związek między dwoma sprawami nie był dla mnie oczywisty i to, że zostały one powiązane, był raczej dziełem przypadku niż mrówczej pracy policji. Zakończenie książki, mimo że dramatyczne, sprawia wrażenie pisanego „na kolanie” i niewiele wyjaśnia. Widząc na okładce informację, iż książka ta dostała w 2001 r. Nagrodę Svenska Deckarakademi jako „Najlepszy kryminał” spodziewałam się czegoś więcej.

Åke Edwardson (ur. 10 marca 1953 r.) pracował jako dziennikarz I wykładowca na uniwersytecie w Göteborgu. Jako pisarz kryminałów zadebiutował w 1995 r. Powieścią „Taniec z aniołem” (1997) zapoczątkował słynna serię kryminalną o komisarzu Eriku Winterze. Jego książki zostały przetłumaczone na 20 języków. Uznany za najlepszego pisarza roku 2003 w Szwecji. Wywiad z Autorem znajdziecie tu.

Moja ocena: 3.5 / 6

Autor: Åke Edwardson

Tytuł oryginalny: Himlen är en plats på jorden

Wydawnictwo: Jacek Santorski; Co Agencja Wydawnicza

Seria: Czarna seria

Tłumaczenie: Halina Thylwe

Liczba stron: 544

Rok wydania: 2008